Και είπεν η αναπληρωτής υπουργός Παιδείας της νέας κυβερνήσεως της Ελλάδος κ. Σία Αναγνωστοπούλου:
«Σεβόμαστε την εκκλησία, το χώρο της, αλλά υπάρχει κι ένας δημόσιος χώρος ( το σχολείο) που το κράτος είναι υποχρεωμένο να εξασφαλίσει την ανεξιθρησκεία. Αναφορικά με την απαλλαγή των μαθητών από το μάθημα των Θρησκευτικών η κ. Αναγνωστοπούλου το ξεκαθάρισε πως θα καταργηθεί άμεσα η προϋπόθεση της δήλωσης του γονέα. «Δεν μπορεί να δηλώνει κανείς, να πρέπει να υπογράφει κάτι σε δημόσιο έγγραφο τι είναι ή τι δεν είναι. Κακώς δεν το καταργήσαμε και πρέπει να την καταργήσουμε άμεσα».
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό και συγχρόνως αποκαλυπτικό των προθέσεων της νέας κυβέρνησης το γεγονός, ότι τη στιγμή που υπάρχουν δεκάδες σχολεία κλειστά και χιλιάδες κενά εκπαιδευτικών, την ώρα που η δημόσια εκπαίδευση χειμάζεται, υποβαθμίζεται και απαξιώνεται διαρκώς, η νέα ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας θέτει, ουσιαστικά, ως θέμα απόλυτης προτεραιότητας, την κατάργηση των Θρησκευτικών στα σχολεία στο όνομα της «ανεξιθρησκείας».
Βεβαίως κανείς δεν ισχυρίζεται πως ένας μαθητής αλλόθρησκος, ετερόδοξος, άθεος, κλπ, πρέπει να υποχρεούται σε παρακολούθηση του μαθήματος των Θρησκευτικών και, συνεπώς, καλώς δηλώνεται από τον γονέα πως δεν επιθυμεί να παρακολουθεί το παιδί του το μάθημα ή να μετέχει στις θρησκευτικού χαρακτήρα εκδηλώσεις του σχολείου, προσευχή, εκκλησιασμό, κλπ.
Απ ‘αυτήν την εύλογη παραδοχή όμως, μέχρι «την εξασφάλιση της ανεξιθρησκείας στο σχολείο» (λέγε με κατάργηση του μαθήματος των Θρησκευτικών, αποκαθήλωση των εικόνων, κατάργηση της προσευχής και του εκκλησιασμού, αποβολή από όλα τα μαθήματα και βιβλία κάθε αναφοράς θρησκευτικού χαρακτήρα, αποξένωση της σχολικής ζωής από κάθε στοιχείο θρησκευτικής έκφρασης, κλπ, κλπ ) υπάρχει χάσμα μέγα και βαθύ. Διότι εδώ προωθείται με συνέπεια και υπομονή χρόνων μια εκπαιδευτική πολιτική «προστασίας του δικαιώματος» μιας ελάχιστης μειοψηφίας, μέσω της κατάργησης του δικαιώματος της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ορθόδοξων Ελληνόπουλων που φοιτούν στα ελληνικά σχολεία κι επιθυμούν και δικαιούνται να διδάσκονται τα Θρησκευτικά και να βιώνουν τον Χριστιανισμό εντός του Σχολείου μέσω της εκπαιδευτικής διαδικασίας και της σχολικής ζωής.
Βεβαίως, οι «οραματιστές» αυτής της «αντι-μεταρρύθμισης» θα πρέπει να απαντήσουν (εκτός των άλλων) και σε ερωτήματα πρακτικής φύσεως:
-Πού θα πηγαίνει το παιδί και ποιος θα ασχολείται παιδαγωγικά μαζί του όταν αυτό φεύγει από την αίθουσα την ώρα των Θρησκευτικών;
-Σε ποιο «κελί» απομόνωσης θα πηγαίνει αυτό το παιδί όταν το σχολείο έχει εκδηλώσεις και γιορτές θρησκευτικού χαρακτήρα (Πάσχα, Χριστούγεννα, κλπ;)
-Αν ένα τέτοιο παιδί ΕΠΙΘΥΜΕΙ και του ΑΡΕΣΕΙ να παρακολουθεί το μάθημα των Θρησκευτικών και να μετέχει σε σχολικές εκδηλώσεις που έχουν θρησκευτικό χαρακτήρα, με ποιο δικαίωμα ο γονιός και το σχολείο θα του το στερήσει; Πού είναι στην περίπτωση αυτή τα περίφημα «θεμελιώδη δικαιώματα των παιδιών»;
(Στην 35 χρονη θητεία μου ως δάσκαλος στα σχολεία είχα συναντήσει τέτοιες περιπτώσεις παιδιών).
-Επειδή αναφορές θρησκευτικού περιεχομένου υπάρχουν και στα άλλα βιβλία και μαθήματα (Ιστορία, Γλώσσα, Μελέτη Περιβάλλοντος) θα φεύγει το παιδί από το μάθημα ΚΑΙ στις περιπτώσεις αυτές;
-Αν αύριο τεθεί θέμα ότι παιδιά αλλοδαπών, αλλοθρήσκων, ετερόδοξων, αντιρρησιών συνείδησης, αναρχικών, κλπ, δεν επιθυμούν να διδάσκονται ΚΑΙ την ελληνική ιστορία τι θα γίνει; Θα τους επιτραπεί να αποχωρούν ΚΑΙ από αυτό το μάθημα ή θα τεθεί (όπως και για τα Θρησκευτικά) θέμα κατάργησης ΚΑΙ της Ιστορίας;
Δυστυχώς, η δήλωση αυτή της υφυπουργού Παιδείας δεν ξενίζει τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ. Ο αλήστου μνήμης επικεφαλής της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ (1969 – 1977) Χένρυ Κίσινγκερ στις αρχές της 10ετίας του ’70 είχε πει τα παρακάτω:
«Ο ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ, δηλαδή, να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ»
Έκτοτε παρακολουθούμε, από ΟΛΕΣ τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις, την εξέλιξη μιας εκπαιδευτικής πολιτικής πάνω ακριβώς στους άξονες που έθεσε ο Κίσινγκερ: Η Ελληνική Γλώσσα έχει χτυπηθεί και υποβαθμιστεί ανελέητα, η Ιστορία ως μάθημα έχει υποστεί παραχάραξη, άμβλυνση και προσαρμογή σύμφωνα με τις επιταγές των ξένων κέντρων και τα Θρησκευτικά (μαζί και η Χριστιανική Ορθόδοξη Αγωγή) διαρκώς στοχοποιούνται (ήδη το μάθημα εδώ και χρόνια έχει διολισθήσει προς το χώρο της Θρησκειολογίας) με διαρκείς εκπτώσεις και αμβλύνσεις, καραδοκώντας απλώς για την κατάλληλη στιγμή και τη συγκυρία κατά την οποία θα δοθεί το τελειωτικό χτύπημα! Στην πορεία αυτή, κόμματα, φορείς, ΜΜΕ, άνθρωποι του «πνεύματος», κλπ, κλπ, παίζουν το παιχνίδι της ύπουλης μαζικής προπαγάνδας, προκειμένου να καμφθούν σιγά-σιγά οι αντιδράσεις και να δημιουργηθούν ρήγματα στο μέτωπο της κοινωνικής αντίστασης, ώστε -όταν έρθει η ώρα -οι αντιδράσεις να είναι αποδυναμωμένες έως ανύπαρκτες και ο τελικός σκοπός τους να επιτευχθεί!
Όμως, είτε αρέσει είτε δεν αρέσει σε κάποιους χαρτογιακάδες και στα αντηχεία τους, ο Ελληνισμός, μέσα στους αιώνες, συμπορεύθηκε άρρηκτα με την Ορθοδοξία. Ο ίδιος ο Ιδρυτής της Θρησκείας μας, ο Ιησούς Χριστός, συνομολόγησε και σφράγισε την άρρηκτη αυτή σχέση Ελληνισμού και Χριστιανισμού με λόγια που δεν είπε για ΚΑΝΕΝΑΝ άλλο λαό:
«Ήσαν δε τινες Έλληνες εκ των αναβαινόντων ίνα προσκυνήσωσιν εν τή εορτή. Ούτοι ούν προσήλθον Φιλίππω τώ από Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας, και ηρώτων αυτόν λέγοντες• Κύριε, θέλομεν τον Ιησούν ιδείν. Έρχεται Φίλιππος και λέγει τώ Ανδρέα, και πάλιν Ανδρέας και Φίλιππος και λέγουσι τώ Ιησού• Ο δε Ιησούς απεκρίνατο αυτοίς λέγων:Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο υιός τού ανθρώπου» (Ιω. 12, 20-23)!
Οι ίδιοι οι Ήρωες της Ελληνικής Ιστορίας μας παρέδωσαν παρακαταθήκες ιερές και απαραβίαστες για να μην παρεκκλίνουμε ποτέ από την εθνική – ορθόδοξη πορεία μας:
-Ο Κων/ος Παλαιολόγος, ο τελευταίος μαρτυρικός αυτοκράτορας των Ελλήνων, το οδυνηρό δειλινό πριν από τη μαύρη Τρίτη της Άλωσης της Πόλης (29 Μαΐου 1453) απηύθυνε (μεταξύ άλλων) προς τους αξιωματούχους, τους άρχοντες και αρχομένους, δημάρχους κι εκατόνταρχους και άλλους εκλεκτούς στρατιώτες, τούτα τα λόγια:
«Γνωρίζετε βέβαια καλά, αδελφοί, ότι για τέσσερα πράγματα οφείλουμε από κοινού να προτιμήσουμε περισσότερο να πεθάνουμε παρά να ζούμε. Πρώτα για την πίστη μας και την ευσέβεια, δεύτερον για την πατρίδα, τρίτον για τον βασιλιά σαν χρισμένο από τον Κύριο και τέταρτον για τους συγγενείς και φίλους». Γεώργιος Φραντζής, (J.Ρ. ΜΙGΝΕ, Patrologia Graeca)
-Στα τετρακόσια χρόνια της σκλαβιάς ολόκληρη στρατιά Νεομαρτύρων υπέγραψαν με το αίμα τους της μαρτυρία της Πίστεως και της Αγάπης τους προς το Χριστό, αναπτερώνοντας και στηρίζοντας τις ελπίδες των Ελλήνων, αποδεικνύοντας πως όσο δυνατός και αδυσώπητος να ήταν ο κατακτητής δεν μπορούσε με καμία δύναμη να υποδουλώσει τις ψυχές των Ορθοδόξων Χριστιανών.
-Καθ’ όμοιον τρόπον και οι Ήρωες της Επανάστασης του 1821 σε καμιά περίπτωση δεν άφησαν την παραμικρή αμφιβολία για ποιο σκοπό αγωνίζονταν.
Ο Πατέρας της Λευτεριάς, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, στο θρυλικό λόγο του προς τη Νέα Γενιά (Πνύκα, 8 Οκτωβρίου 1838) είπε μεταξύ άλλων και τούτα τα λόγια:
«Ύστερα ήλθαν οι Μουσουλμάνοι και έκαμαν ό,τι ημπορούσαν, δια να αλλάξη ο λαός την πίστιν του. Έκοψαν γλώσσες εις πολλούς ανθρώπους, αλλ' εστάθη αδύνατο να το κατορθώσουν. Τον ένα έκοπταν, ο άλλος το σταυρό του έκαμε.
Πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να την στερεώσετε, διότι, όταν επιάσαμε τα άρματα είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως και έπειτα υπέρ πατρίδος.»
-Και ο Στρατηγός Γιάννης Μακρυγιάννης, μια από τις πιο μορφωμένες ψυχές του Ελληνισμού, έμαθε γράμματα στα γεράματά του, μόνο και μόνο για να γράψει, ανάμεσα σε πολλά άλλα, και αυτά τα λόγια στα Απομνημονεύματά του:
«Έγραψα γυμνή την αλήθεια, να ιδούνε όλοι οι Έλληνες ν΄ αγωνίζονται δια την πατρίδα τους, δια την θρησκείαν τους, να ιδούνε και τα παιδιά μου και να λένε: «Έχομεν αγώνες πατρικούς, έχομεν θυσίες», αν είναι αγώνες και θυσίες. Και να μπαίνουν σε φιλοτιμίαν και να εργάζονται εις το καλό της πατρίδας τους, της θρησκείας και της κοινωνίας.»
-Τέλος, ο Αρχιστράτηγος του 1940, Αλέξανδρος Παπάγος, στην Ημερήσια Διαταγή της 28ης Οκτωβρίου 1940, ανέφερε και τα εξής:
«Έχω ακράδαντον την πεποίθησιν ότι ο Ελληνικός Στρατός θα γράψει νέας λαμπράς σελίδας εις την ένδοξον ιστορίαν του Έθνους. Μην αμφιβάλλετε ότι τελικώς θα επικρατήσωμεν, με την βοήθειαν και την ευλογίαν του Θεού και τας ευχάς του Έθνους.. Έλληνες αξιωματικοί και οπλίται φανήτε ήρωες.»
Οι παρακαταθήκες αυτές της εθνικής ιστορικής διαδρομής δεν ήταν δυνατό παρά να αποτυπωθούν και στο Σύνταγμα της Ελλάδας το οποίο στο άρθρο 16 γράφει:
«H παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Kράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Eλλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες.»
Επομένως, όσο κι αν το Σύνταγμα μέσα στην πλαδαρή δημοκρατία μας έχει τρωθεί πολλές φορές κι από πολλούς, όποιος προτίθεται να ακυρώσει τη συνταγματική επιταγή για «ανάπτυξη της Θρησκευτικής συνείδησης» ως σκοπό της παιδείας θα πρέπει να λογαριαστεί θεσμικά με το Λαό.
Ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία είναι δυο μεγάλα μεγέθη της παγκόσμιας ιστορίας και οποιαδήποτε προσπάθεια υπονόμευσής τους δε θα γίνει χωρίς τριγμούς στο παγκόσμιο οικοδόμημα του Πολιτισμού και των Αξιών.
"Μιλώντας κανείς για τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία, την Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό, αγγίζει ένα μυστήριο, ένα θαύμα κυριολεκτικά, πού συντελέσθηκε μέσα στην Ιστορία. Διότι η ιστορική ένωση των δύο αυτών οικουμενικών μεγεθών προκάλεσε αληθινή κοσμογονία. Δημιούργησε ένα νέο κόσμο, μία αληθινή «Νέα Εποχή». Για να μιλήσω θεολογικά, ξαναδημιούργησε, ανάπλασε τον κόσμο ολόκληρο. Και η ένωση των δύο αυτών μεγεθών ως πηγή ζωής ανεξάντλητη αρδεύει συνεχώς την παγκόσμια κοινωνία." (π. Γεώργιος Μεταλληνός)
Σήμερα βιώνουμε ως Έλληνες τη μεγαλύτερη κρίση στην ιστορία μας! Δυστυχώς, όμως, φαίνεται ότι το παιχνίδι τη υποταγής μας δεν είναι ΜΟΝΟ οικονομικού χαρακτήρα. Αν επιτρέψουμε να μας υποτάξουν χτυπώντας ΚΑΙ τις ηθικές, τις πολιτισμικές, τις οικογενειακές και τις πνευματικές μας αξίες, τότε δεν θα υπάρξει ΚΑΝΕΝΑ ΜΝΗΜΟΝΙΟ για να σωθούμε ως χώρα και ως Λαός.

ΥΓ: Η άρον – άρον επίσκεψη του Υπουργού Παιδείας κ. Φίλη στον Αρχιεπίσκοπο κ.κ. Ιερώνυμο ύστερα από τον σάλο που ξεσηκώθηκε, η απόπειρα για χειροφίλημα και ο ασπασμός, καθώς και η δήλωσή του ότι: «Η θρησκεία διαδραματίζει ρόλο αγαθό και ηθικό στη δική μας περίπτωση της Ελλάδας!!!…» δεν αποτελεί παρά μιαν επιβεβαίωση της γνωστής πολιτικής «καρότο και μαστίγιο», πολιτικής που στοχεύει στο να αποκοιμηθούν οι «φύλακες» που οφείλουν «να γρηγορούν» ώστε οι «εχθροί» να εισβάλουν, όταν τα τείχη θα είναι αφύλακτα!