Ο Αλή Μπαμπά ήταν καλός άνθρωπος. Και το χρυσάφι καλό πράγμα.
Μόνο που το χρυσάφι το είχαν λίγοι άνθρωποι. Χρόνια το μάζευαν σε δόσεις. Άρχοντες τους έλεγαν.Όλοι ήθελαν να τους μοιάσουν. Αλλά πώς;
Αυτοί έκαναν κουμάντο, δικοί τους οι νόμοι, δικοί τους οι δικαστές, δικοί τους και οι ληστές που τ’ άρπαζαναπ’ όπου έβρισκαν.
Οι φτωχοί γινόταν κάθε μέρα πιο φτωχοί και χρυσάφι για να τους αρπάξουν δεν υπήρχε.
Αλλά η πλεονεξία είναι κάτι που δεν έχει όρια.
Έτσι οι άρχοντες αποφάσισαν να πάρουν τον Αλή Μπαμπά στη δούλεψη τους μήπως και πείσει άλλους φτωχούς, να τους δώσουν ό,τι πιθανόν είχαν κρύψει για μια δύσκολη ώρα. Του ‘μαθαν και το μαγικό: άνοιξε σουσάμι, για να το λέει όποτε χρειαστεί.
Μα όπου και να το έλεγε δεν άνοιγε τίποτα. Τίποτα δεν υπήρχε. Φτώχεια καταραμένη.
Είδαν κι απόειδαν και τον κάλεσαν να διαλαλήσει ότι αν δώσει κάποιος ό,τι έχει, σε 120 δόσεις, θα πάει στον Παράδεισο και θα συγχωρεθούν οι αμαρτίες του.
Άνοιξε σουσάμι σε 120 δόσεις, ήταν το σύνθημα. Αλλά όποιο σουσάμι και ν’ άνοιγε δεν είχε τίποτα.
Πεινασμένοι, άστεγοι, ορφανοί γονείς αφού τα παιδιά τους έφυγαν απ’ την πατρίδα, άρρωστοι χωρίς φάρμακα και το χειρότερο, όσοι απέμεναν στη χώρα ήταν άμαχος κοινωνικά και οικονομικά πληθυσμός. Χωρίς δικαιώματα.
Κάτι λίγοι που είχαν χρυσάφι το ‘κρυψαν καλά να μην το πιάνει, το άνοιξε σουσάμι.
Έτσι οι 120 δόσεις του Παράδεισου δεν βρήκαν απήχηση. «Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος» έλεγαν οι πολλοί.
Κάποιοι σκεφτόταν: 120 δόσεις θέλουν 10 χρόνια για να πληρωθούν. Ποιος ζει και ποιος πεθαίνει;
Και από πού να πληρωθούν; Μετά βίας έβγαινε η καθημερινότητα.
Πού να βρουν να πληρώσουν τέσσερα εκατομμύρια φορολογούμενοι που οφείλουν; Πού να βρει το 20% των νοικοκυριών που βρίσκεται στη φτώχεια; Πού να βρουν οι 90.000 επιχειρήσεις που έκλεισαν;
Μια μέρα όμως ανακοινώθηκε ότι η χώρα είναι σε πόλεμο και όλοι έπρεπε να φύγουν απ’ τα σπίτια τους. Τότε οι επιτήδειοι άρπαξαν και σπίτια και ό,τι άλλο απόμενε.
Πάντως οι 120 δόσεις δεν έπιασαν. Έπιασαν όμως σαν ανέκδοτο, που το λέει ο Αλή Μπαμπά όπου βρεθεί και όπου σταθεί:
Συναντήθηκαν στον Παράδεισο ένας φτωχός και ένας πλούσιος.
Λέει ο φτωχός: Καλά, εσύ έκλεψες σε μια νύχτα όλο τον κόσμο. Πώς έφτασες ως εδώ;
Λέει ο πλούσιος: Δεν τα έκλεψα όλα σε μια νύχτα. Τα πήρα και σε 120 δόσεις. Και ήρθα εδώ γιατί κάποιοι μου χρωστάνε ακόμα.
Τότε ακούγεται μια φωνή στον Παράδεισο: άνοιξε-κλείσε σουσάμι. Ανοίγει η πόρτα της κόλασης, πέφτει αυτός μέσα και τον κλείνουν για πάντα εκεί. Εντωμεταξύ είχε φτάσει το 2050 και η κλιματική αλλαγή ήταν ακριβώς η Κόλαση.
Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.