Η Ελλάδα βιώνει σε μικρή κλίμακα (ακόμη...), μια μορφή πολιτικής βίας. Από τις δήθεν αναρχικές ομάδες που καίνε κάθε Σαββατοκύριακο τα Εξάρχεια, μέχρι αυτές που καίνε τρόλεϊ, ή τον Ρουβίκωνα που έχει μια περίεργη δήθεν ακτιβιστική δραστηριότητα, αυξάνονται τα περιστατικά όπου πολίτες αντιδρούν κατά του συστήματος.
Στα παραπάνω μπορούμε να προσθέσουμε την βία στα Πανεπιστήμια με ξυλοδαρμούς καθηγητών, λεηλασίες και καταλήψεις χώρων, καθώς και την βία κατά πολιτικών προσώπων και τότε (κατά στελεχών ΠΑΣΟΚ - ΝΔ) και τώρα (κατά στελεχών ΣΥΡΙΖΑ).
Πολλοί υποστηρίζουν και ανέχονται αυτήν την μορφή βίας την οποία θεωρούν ακόμη και αναγκαία. Πρόκειται για ένα εντελώς λανθασμένο συλλογισμό.
Η πολιτική βία μπορεί να είναι πράγματι αναγκαία σε αυταρχικά και φασιστικά καθεστώτα, όπου έχουν καταλυθεί οι θεσμοί και η ελευθερία και μπορεί κανείς να πει ότι επιβάλλεται "για να αλλάξει κάτι". Όμως η πολιτική βία είναι εντελώς άχρηστη και εσφαλμένη στις δημοκρατίες όπου υπάρχουν οργανωμένοι τρόποι να υπερασπιστεί κανείς τις απόψεις και τα δίκια του. Στο τέλος υπάρχει και η κάλπη.
Αυτή η βία που ζει η Ελλάδα είναι στην ουσία βια της αγένειας. Ξεκινά από τα έδρανα της Βουλής όπου οι πολιτικοί αλληλοϋβρίζονται πεζοδρομιακά (βία είναι και αυτό - λεκτική) και φτάνει στην βία του να κλείνεις την διάβαση των ΑΜΕΑ με το ΙΧ σου, να βάφεις με σπρέι τον τοίχο ενός ιστορικού κτιρίου, να ζητάς φακελάκι από τους συγγενείς ενός ανθρώπου που χαροπαλεύει.
Η Ελλάδα του πρωτογονισμού είναι πλέον μια παρακμιακή χώρα ασύδοτη, θλιβερή, ξεπεσμένη, χωρίς κανόνες και ήθος. Καγχάζω κάθε φορά που ακούω ότι δράσεις σαν αυτή του Ρουβίκωνα ή των οργισμένων ομάδων στα Πανεπιστήμια "είναι πολιτική". Είναι χυδαία αγενής.
Τόσο αγενής δράση ώστε να κατεβάζουν μέσα στη νύχτα και το κρύο υπερήλικες από ένα τρόλεϊ για να το κάψουν "κατά του συστήματος".
Ωστόσο πόσο πιο αγενείς είναι οι ίδιοι οι πολιτικοί που όχι μόνο δεν μπορούν να δώσουν ένα όραμα στη χώρα και μέσα από αυτό να περιορίσουν το φαινόμενο αυτής της βίας, αλλά τη συντηρούν και την μεγαλώνουν μέσα από την ψευδολογία, την ευτέλεια, την ασημαντότητα και την αδυναμία να κυβερνήσουν.