Ένα παλικάρι είκοσι δύο χρόνων, ο Μάριος, πέθανε. Ένα παιδί δικό μας, της διπλανής πόρτας, που το καλημερίζαμε κι ούτε σκεφτόμαστε ποτέ πως μπορούσε να συμβεί αυτό που συνέβη. Εισήχθη στο νοσοκομείο της πόλης μας με υψηλό πυρετό. Λένε πως οι γιατροί δεν διέγνωσαν αμέσως τη λοιμώδη μονοπυρήνωση που έπασχε, γι’ αυτό και ο πυρετός δεν έπεφτε.
Μετά από δέκα περίπου μέρες το έστειλαν στην Αθήνα σε άσχημη κατάσταση. Εκεί οι θεράποντες ιατροί αποφάνθηκαν πως χρειάζεται εισαγωγή σε εντατική, μόνο που διαθέσιμο δωμάτιο δεν υπήρχε. Το παιδί ψηνόταν στον πυρετό και περίμενε ν’ αδειάσει δωμάτιο εντατικής, για να εισαχτεί. Αλλά δεν άδειαζε, κι έτσι άδειασε η ζωή του, τόσο πρόωρα.
Ένας συμπολίτης μας πέταξε σαν αγγελούδι για τον άλλο κόσμο, πριν προλάβει να γευτεί τις χαρές και τις πίκρες της ζωής. Ένα παλικάρι μας άφησε γεια με αυτό τον τρόπο, κι εμείς μπορούμε και κοιμόμαστε ήσυχοι. Δεν μας τάραξε ο θάνατός του καθόλου!
Κοιμόμαστε ήρεμοι, κι εγώ που γράφω τούτες τις σειρές, κι εσύ, αναγνώστη, που τις διαβάζεις, χωρίς να ντρεπόμαστε για τα χάλια μας, χωρίς να επαναστατούμε, χωρίς ν’ αγανακτούμε, χωρίς να σιχτιρίζουμε τους εαυτούς μας, που αφήσαμε να διαπραχτεί τούτο το έγκλημα, γιατί για τέτοιο πρόκειται.
Κοιμούνται ήσυχοι οι γιατροί του νοσοκομείου μας κι η διεθύντριά του. Αυτά τα περιστατικά συμβαίνουν κάθε μέρα, τα έχουν συνηθίσει και δεν τους αγγίζουν. Γιατί να νοιώσουν τύψεις; Επειδή δεν υπήρχε εντατική; Δεν φταίνε αυτοί γι’ αυτό άλλωστε…
Κοιμούνται ήσυχοι και οι βουλευτές μας, δεν ξέρω μάλιστα αν έχουν πληροφορηθεί το γεγονός. Ίσως να παραστούν και στην κηδεία του άτυχου Μάριου, και να συλλυπηθούν τους πονεμένους γονείς, ανενδοίαστοι.
Κοιμάται ήσυχος ο κ. Γρηγοράκος, τόσα χρόνια κυβερνητικός βουλευτής και υπουργός, γιατρός εντατικολόγος, κι όμως δεν κατάφερε να φτιάξει εντατική μονάδα στο νοσοκομείο της πόλης που τον ανάδειξε και τον στήριξε σαν πολιτικό. Ξαναψηφίστε τον λοιπόν!
Κοιμάται ήσυχος ο κ. Δαβάκης, γιατί να ενοχληθεί; Αυτός τους ψηφοφόρους του τους έχει στο τσεπάκι του. Για εντατική θα ασχοληθεί τώρα; Αλίμονο!
Κοιμάται ήσυχος και ο κ. Αραχωβίτης, γιατί αυτός είναι φρέσκος βουλευτής, κι ως γνωστόν, χρήματα δεν υπάρχουν για εντατική, περνάμε κρίση, κι οι θεσμοί δεν επιτρέπουν τέτοιες σπατάλες.
Κοιμάται ήσυχος κι ο δήμαρχός μας και το δημοτικό συμβούλιο. Γιατί να παλέψουν για τη δημιουργία εντατικής, τη στιγμή που ξέρουν πως δεν θα καταφέρουν τίποτα; Μα εμείς γι’ αυτό τους ψηφίσαμε, για να παλέψουν, αλλά…
Κοιμάται ήσυχη κι η εκκλησία μας, που συμπονάει και παραστέκεται στους πάσχοντες, αλλά πέραν τούτου ουδέν.
Κοιμάται ήσυχος και ο περιφερειάρχης μας, ο κ. Τατούλης. Σιγά μην καθίσει κι ασχοληθεί με το νοσοκομείο Σπάρτης. Έχει πιο σοβαρά θέματα ν’ αντιμετωπίσει κι έχει άγριες κόντρες να βγάλει πέρα στο περιφερειακό συμβούλιο.
Κοιμούνται ήσυχοι όλοι οι επίσημοι που στέκονταν σαν τα παγόνια στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου. Δεν θα τρελαθούν με τα προβλήματα του τόπου. Απλά δηλώνουν παρουσία, με ακριβά κοστούμια μάλιστα! Για τα υπόλοιπα θ’ ασχοληθούν άλλοι, οι παραπάνω από αυτούς. Γιατί να χαλάνε τη ζαχαρένια τους τώρα;
Κοιμάται ήσυχος ο υπουργός Υγείας, ο υφυπουργός κι όλοι οι παρατρεχάμενοί του. Αφού λεφτά δεν υπάρχουν, το γνωρίζουν άπαντες, είναι δικαιολογημένοι. Εντάξει, λυπούνται και θλίβονται, αλλά μέχρις εκεί. Μόνο που εμείς τους ψηφίσαμε για να βρούνε λεφτά, να κάνουν την υπέρβαση, και να δημιουργήσουν εντατικές εκεί που είναι αναγκαίες. Δεν θέλουμε να τους βλέπουμε μονάχα στο γυαλί και στις παρελάσεις.
Κοιμάται ήσυχος κι ο πρωθυπουργός μας. Το περιστατικό του θανάτου του παλικαριού, αν ποτέ φτάσει στα αυτιά του, θα θεωρηθεί ως παράπλευρη απώλεια, στον αγώνα που δίνει για την εξυγίανση της χώρας.
Κοιμάται ήσυχος κι ο Προκόπης, ο πρόεδρός μας, που στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου κορδωνόταν σα γύφτικο σκερπάνι. Μόνο μεγάλα λόγια ξέρει να λέει, δυστυχώς!
Αν όμως ο μακαρίτης τύχαινε να είναι όχι γιος βιοπαλαιστή, αλλά παιδί κανενός από αυτούς που αναφέραμε, και δωμάτιο εντατικής θα βρισκόταν αμέσως, κι όλοι οι γιατροί θα έσκυβαν πάνω του, και τώρα θα ήταν ολοζώντανος και υγιής.
Προτείνω λοιπόν να δημιουργηθεί ένα ταμείο για τη δημιουργία εντατικής μονάδας στο νοσοκομείο μας, κι ο καθένας, από το υστέρημά του βέβαια, ας προσφέρει ότι μπορεί, για να μη θρηνήσουμε κι άλλα θύματα σαν τον Μάριο. Για πρόεδρό του θα ήθελα τον επίσκοπό μας κ. Ευστάθιο, νομίζω πως είναι ο πιο κατάλληλος γι’ αυτό το πόστο, αδιάβλητος και υπεράνω χρημάτων. Ελπίζω πως δεν μίλησα σε ώτα μη ακουόντων!
