Πατρίδα μου, φως του κόσμου, ο ομφαλός της γης, που από εσένα ξεκινάει κάθε όμορφο πράγμα κι ευγενικό, κάθε ελεύθερο δημιούργημα, εσύ που γέννησες την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη, τη σοφία του μέτρου και του «ουδέν οίδα», την ανάγκη θεοποίησες και τον ιδρώτα του προσώπου τίμησες. Εσύ, που δε σταματάς ποτέ να χτίζεις πάνω σε γερά θεμέλια, πατρίδα μου μοναδική, σκύψε και ξαναδές τα παιδιά σου.
Παρασύρθηκαν και λησμόνησαν τα ιερά κόκαλα, τους ποταμούς αίματος που πότισαν τούτο το χώμα, και σε ξεπουλάνε αντί πινακίου φακής. Νέοι θεοί πια κυβερνάνε αυτό τον ιερό τόπο, θεοί που ζητάνε να θυσιάσουμε το χρόνο μας σ’ αυτούς. Γυάλινοι ήρωες και ημίθεοι μας καθοδηγούν με κούφια λόγια, την ώρα που τους προσκυνάμε από τον ιερό καναπέ, αφού γκρεμίσαμε τους πανάρχαιους βωμούς και πάψαμε προ πολλού να καίμε φύλλα δάφνης προς τιμήν τους.
Ξυπνήστε, ώ θεοί ευγενικοί, και με την αθάνατη πνοή σας αναστήστε τα αρχαία οράματα, δώστε ζωή στην ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, αφυπνίστε τους κοιμώμενους στην μακαριότητά τους, γκρεμίστε τα μισητά είδωλα του «εγώ» και ξαναχτίστε τους ναούς του «εμείς». Διώξτε τη μαυρίλα και το σκοτάδι, πλημμυρίστε με φως, όπως τότε, και βάλτε την ορθή κρίση και τη σωστή σκέψη στα θολωμένα μυαλά των σημερινών παιδιών σας.
Αγάπησαν το εύκολο, το χωρίς κόπο κι ιδρώτα αποκτούμενο, και ποδοπάτησαν τις σεπτές αξίες, που σαν φάρος φωτεινός οδηγούσαν τη φυλή μας ανά τους αιώνες. Τσίμπησαν το δόλωμα των αφειδών παροχών, που με τόση απλοχεριά τους προσέφεραν οι «φίλοι» τους, και τώρα που ήρθε η ώρα της πληρωμής η πικρή, κομματιάζουν τις σάρκες τους και ανενδοίαστοι χαρίζουν τα ιερά και τα όσια για ένα κομμάτι ψωμί.
Λησμόνησαν, ώ μοίρα κακή, το πολυπόθητο ιδανικό, την πανώρια κόρη που τους οδηγούσε περίλαμπρη κι ολοφώτεινη, που για χάρη της οι Έλληνες από τη στιγμή που γεννήθηκαν θυσιάζονται. Τώρα πια η ελευθερία δεν τους λέει τίποτα, δεν τους αγγίζει, αρκεί να κουτσοπερνάνε, να τα βγάζουν πέρα με δανεικά κι αγύριστα, να φυτοζωούν, απλά να συνεχίζουν να υπάρχουν.
Σήκω από τον τάφο σου, Ρήγα Βελεστινλή, σήκω κι άναψε ξανά τη φλόγα, λαμπάδιασε τη φωτιά της ανάστασης των ψυχών και κάνε στάχτη το αραλίκι στον καναπέ, σκότωσε το «εγώ να περνάω καλά κι ας πάνε να πνιγούνε οι υπόλοιποι», εξαφάνισε τον ωχαδερφισμό, το «δε με νοιάζει», το «δε μ’ ενδιαφέρει» και το «δεν είναι δική μου δουλειά».
Σήκω, Γέρο του Μοριά, και βροντοφώναξε όπως τότε, να σ’ ακούσουν από άκρη σε άκρη άπαντες, «Πού πάτε, ωρέ Έλληνες;»
Σήκω, Γεώργιε Καραϊσκάκη, και παράγγειλε στους δανειστές μας, για κάθε παράλογη απαίτησή τους, όπως διαμηνούσες και στους Τούρκους, «Θα πάρουν τον π@@@@ον μου!».
Σήκω, Γιάννη Μακρυγιάννη, πάρε το γιαταγάνι της λαϊκής σου σοφίας, και κυνήγησε τους «φίλους» και τους θεσμούς, που δεν ξέρουν άλλη δουλειά να κάνουν, από το να ρουφάνε το αίμα και ν’ αρπάζουν το έχει μας τσάμπα, χωρίς να μας ρωτάνε κιόλας!
Σήκω, Αδαμάντιε Κοραή, μεγάλε διαφωτιστή, και ξαναγράψε κλαίγοντας για το σημερινό μας χάλι λόγους επικούς, ανάστησε τους προγόνους μας και οδήγησε το λαό της Ελλάδας ξανά στον αγώνα για την μόρφωση, τη λευτεριά και την κοινωνική δικαιοσύνη.
Σήκω, Διονύσιε Σολωμέ, ν’ αφουγκραστείς τις κανονιές του ΔΝΤ, που πέφτουν πάνω στους ελεύθερους πολιορκημένους, και ξαναγράψε τον ύμνο στην ελευθερία, μήπως ιδρώσει το αυτί κανενός, και καταλάβουμε ποιοι ήμασταν και πού οδηγηθήκαμε!
Σηκωθείτε, Όμηρε, Λυκούργο, Σωκράτη, Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Σόλωνα, Μαραθωνομάχοι, οι τριακόσιοι του Λεωνίδα, Σαλαμινομάχοι, Κωνσταντίνε Παλαιολόγε, κλέφτες κι αρματολοί, υψώστε ξανά το ανάστημά σας στους αθόρυβους εισβολείς και βροντοφωνάξτε τους: «Είμαστε κι εμείς εδώ! Μέχρις εδώ ήταν η βασιλεία σας! Α να χαθείτε και μην τολμήσετε να ξαναπατήσετε τα βρωμερά σας πόδια σ’ αυτό τον ιερό τόπο, μιαρά καθάρματα, βέβηλοι κι ιταμοί λωποδύτες!»
