Ένας απολαυστικός Κουέντιν Ταραντίνο, πολιτικά μηνύματα από την Κορέα, ο σπουδαίος Μάρτιν Σκορσέζε στο είδος που τον καθιέρωσε, μία «ανθρώπινη» ιστορία διαζυγίου, και ένας  μηδενιστής τιμωρός συνέθεσαν τον κινηματογραφικό σύμπαν του 2019. Το έτος έφυγε απέδειξε πως το Netflix έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας, καθώς δύο από τις σημαντικότερες ταινίες της χρονιάς – «Ιστορία γάμου» και «Ιρλανδός»- είχαν ως συμπαραγωγό την δημοφιλή ιντερνετική πλατφόρμα και προβλήθηκα σε αυτήν λίγες μέρες μετά την έξοδο τους στις κινηματογραφικές αίθουσες, Καθώς το 2019 έφυγε, μας άφησε πίσω του κινηματογραφικές παράγωγες που σίγουρα αξίζουν την προσοχή σας.  

Πόνος και Δόξα, του Πέδρο Αλμοδόβαρ
Το «Πόνος και Δόξα» αποτελεί ένα μελαγχολικό στοχασμό πάνω στο πέρασμα του χρόνου και στο καλλιτεχνικό όραμα, ενώ παράλληλα αντλεί έμπνευση από τις προσωπικές εμπειρίες του σκηνοθέτη, οι οποίες περιπλέκονται με μυθιστορηματικά στοιχεία. Γι’ αυτό, άλλωστε, έχει χαρακτηριστεί και μία από τις πιο προσωπικές ταινίες του Αλμοδόβαρ, ο οποίος συναντιέται ξανά με τον Αντόνιο Μπαντέρας. Δεν υπάρχουν εκπλήξεις. Tο έργο είναι γυρισμένο με την κλασική αλμοδοβαρική ματιά, ενώ παράλληλα αφηγείται μία ήδη γνωστή στο ευρύ κοινό ζωή. Και αυτό ακριβώς είναι το επίτευγμα. Ο Αλμοδόβαρ, στα 70 του, έρχεται να κάνει κάτι πολύ παραπάνω από μία απλή ανακεφαλαίωση της ζωής του. Χαρίζει στον θεατή μία ταινία που συγκεντρώνει τις πιο ιστορικές στιγμές της δουλειάς του και ταυτόχρονα, μοιάζει τόσο φρέσκια, λες και όλα αυτά τα βλέπεις για πρώτη φορά.

Joker, του Τοντ Φίλιπς
 O Joker του Τοντ Φίλιπς είναι μια ξεχωριστή ταινία που δεν συνδέεται με την κόμικ πραγματικότητα της DC, ενώ αντλεί επιρροές από τις ταινίες του Σκορσέζε: «King Of Comedy», αλλά και τον εμβληματικό αντιήρωα του «Ταξιτζή». Τον Joker υποδύεται ο Χοακιν Φίνιξ σε ένα ανεπανάληπτο ρεσιτάλ ερμηνείας –σώμα και ψυχή- που σε κάνει να θες να σηκωθείς από την καρέκλα σου και να βγεις και εσύ στους δρόμους. Η νιχιλιστική βαναυσότητα του Άρθρου Φλεκ, που μεταμορφώνεται στον τιμωρό Joker ανατριχιάζει, με αποκορύφωμα τον καθηλωτικό χορό στο μπάνιο, που ντύνουν μοναδικά οι συνθέσεις της Hildur Guðnadóttir. Ωστόσο, στο σύνολο του το έργο που δείχνει και ένα άλλο πρόσωπο της βίας -ως μέσο αντίδρασης σε ένα κοινωνικό σάπιο σύστημα που περιθωριοποιεί τον ίδιο του τον πολίτη-, σου αφήνει μία αίσθηση πως κάπου, κάποτε όλο αυτό το έχεις ξαναδεί.

Μεσοκαλόκαιρο, του Άρι Άστερ
To ατμοσφαιρικό «Μεσοκαλόκαιρο» σε τρομάζει με ένα αλλόκοτο τρόπο, γεμάτο ψυχεδέλεια. Μία σοκαριστική γιορτή αγωνίας, με πρωταγωνίστρια την χαρισματική Φλόρενς Πιου, που στέκεται αφοπλιστική μέσα στην θελκτική ρόμπα και την λουλουδένια κορδέλα της. Ένα κορίτσι που τους έχει χάσει όλους, και μέσα σε αυτό το νοσηρό και ταυτόχρονα ειδυλλιακά ανθισμένο περιβάλλον, βρίσκει ξανά την «οικογένεια» που αναζητούσε.
 
Το πορτρέτο μιας γυναίκας που φλέγεται, της Σελίν Σιαμά
Ένα ευαίσθητο δράμα εποχής το οποίο εξελίσσει την πλοκή του μέσα από απελευθερωτική δύναμη της τέχνης. Η ταινία μοιάζει σαν έχει φιλοτεχνηθεί στα πρότυπα των Φλαμανδών ζωγράφων μέσα από τα σκοτεινά και βαθιά πλάνα της που αντιτίθενται με το φως που τα περιλούζει. Οι κοπέλες ερωτεύονται –με τον μόνο τρόπο που τους επιτρέπεται- σιωπηρά μέσα από βλέμματα και αγγίγματα, προκαλώντας στο θεατή μία συναρπαστική έξαψη. Ύστερα, οι κορσέδες σκίζουν και αποκαλύπτεται μία από τις πιο αισθησιακές και αυθεντικές κινηματογραφικές σχέσεις που έχουν περάσει μπροστά από τις οθόνες σας. Οι άντρες είναι απόντες στην ταινία, μόνο οι «σκιές» τους εξουσιάζουν το σπίτι, ενώ οι γυναίκες του σπιτιού χτίζουν μία νοητή θηλυκή «αδελφότητα», όπου εγείρονται ερωτήματα για την πατριαρχία, τα οποία μένουν αναπάντητα ακόμα και σήμερα.
 
Ιρλανδός, του Μάρτιν Σκορσέζε
Ο Μάρτιν Σκορσέζε αποφάσισε στην κυριολεξία να μαζέψει μία παρέα από παλιούς φίλους και να κάνει μία ταινία του είδους που γνωρίζει καλύτερα. Μία ταινία για Ιταλούς μαφιόζους, που σκοτώνουν εν ψυχρώ, λατρεύουν την εξουσία, φοράνε χρυσά ρολόγια και πίνουν ακριβό ουίσκι. Μόνο που αυτή τη φορά πρωταγωνιστής είναι ένας Ιρλανδός, ένα ψυχρός εκτελεστής, που επέζησε όλες τις αιματοχυσίες. Και τώρα τι; Τι σε περιμένει όταν επιβιώνεις από όλα αυτά; Ο Σκορσέζε δημιουργεί μια ταινία – πραγματεία για τη θνητότητα, αλλά και μία ταινία για την ηλικία που ο ίδιος διανύει: την τρίτη ηλικία που βροντοφωνάζει πως «είμαστε ακόμα ζωντανοί». Παράλληλα, αποτίει φόρο τιμής στο είδος που τον καθιέρωσε. Η απαράμιλλη γκανγκστερική αισθητική, το εκλεπτυσμένο old school soundtrack, ο απίστευτα γοητευτικός Τζο Πέσι, ο εκρηκτικός Αλ Πατσίνο, αλλά και ένας Ρόμπερτ Ντε Νίρο που θυμίζει τα παλιά κάνουν την ταινία μία από τις καλύτερες της χρονιάς. Μεγάλο μείον οι μεγάλες ηλικίες των πρωταγωνιστών, καθώς μεγαθήρια του σινεμά που διανύουν την έβδομη ή και όγδοη δεκαετία της ζωής τους, καλούνται να ενσαρκώσουν σαραντάρηδες με την βοήθεια visual effects. Παρά το αξιόλογο αποτέλεσμα, υπάρχουν στιγμές που από απλές κινήσεις η ηλικία τους προδίδεται.
 
Παιχνίδι με τη Φωτιά, του Λι Τσανγκ Ντογκ
Εμπνεόμενη από το διήγημά του Χαρούκι Μουρακάμι «Barn Burning» (1992), η ταινία κατακλύζεται από μία ανυπόφορη ένταση και έναν ανομολόγητο θυμό. Και στην ταινία και στο διήγημα ο άντρας πρωταγωνιστής υποπτεύεται πως ένας πλούσιος και μυστηριώδης άντρας –που είναι παράλληλα και κατ’ εξακολούθηση εμπρηστής- ευθύνεται για την εξαφάνιση της κοπέλας με την οποία είναι ερωτευμένος. Οι ερωτικές εμμονές και το παιχνίδι γάτας – ποντικού δημιουργούν μία αξιοπρόσεκτη μεταφορά της αισθητικής του Μουρακάμι για τον απρόσωπο σύγχρονο κόσμο. Η κάμερα του Λι αποτυπώνει με μαεστρία την διαφορά μεταξύ του αστικού πλούτου και τις εξοχικής απαλλοτρίωσης, δημιουργώντας ένα ατμοσφαιρικό και σαγηνευτικό σκηνικό, όπου οι ψευδαισθήσεις, οι ανομολόγητες επιθυμίες και τα ανθρώπινα πάθη αποκαλύπτουν την τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.
 
 
Ιστορία Γάμου, του Νόα Μπόμπακ
Το διαζύγιο περιγράφεται στο αριστούργημα του Νόα Μπόμπακ σαν μία μικρή κηδεία χωρίς αποθανόντα. Κάτι έχει πεθάνει, αλλά κανείς δεν ξέρει τι. Υπάρχει θλίψη, θυμός, άρνηση, αλλά και αγάπη… πολλή αγάπη. Και αυτά τα τέσσερα πώς γίνεται να πηγαίνουν μαζί; Εμπνεόμενος από προσωπικές του εμπειρίες, ο Μπόμπακ σκηνοθετεί μία ανθρώπινη ταινία που αγγίζει τον καθένα μας. Το δάκρυ αναμειγνύεται με το χαμόγελο σε αυτό το πολυεπίπεδο «δράμα διαζυγίου» που κερδίζει με την ανεπιτήδευτή φυσικότητα του. Στο επίκεντρο της ταινίας το διαζύγιο αποτελεί μία απρόσμενη δύναμη αλλαγής του ανθρώπου σε κάτι που ούτε ο ίδιος δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί. Και μέσα σε αυτό το χάος συναισθημάτων και αλλαγών στέκει ένα παιδί. Η Σκάρλετ Γιόχανσον ως Νικόλ και ο Άνταμ Ντράιβερ ως Τσάρλι καθηλώνουν και συγκινούν.
 
Κάποτε στο Χόλιγουντ, του Κουέντιν Ταραντίνο
Στο Λος Άντζελες του 1969 τα πάντα είναι ρευστά και όλα αλλάζουν. Ο τηλεοπτικός αστέρας Ρικ Ντάλτον και ο για πολλά χρόνια κασκαντέρ του, Κλίφφ Μπούθ κινούνται στη νέα βιομηχανία του θεάματος, την οποία με δυσκολία αναγνωρίζουν πια. Ο Ρικ βρίσκεται σε καλλιτεχνικά διλήμματα, καθώς δεν ξέρει ποια είναι η σωστότερη επιλογή για να απογειώσει την καριέρα του, ενώ ο Κλίφφ έχει πάρει την θέση του παιδιού για όλες τις δουλειές (από το να φτιάχνει την κεραία της τηλεόρασης μέχρι να πρέπει να ξυπνά τον Ρικ για τις πρόβες του). Ενώ ο Ρικ ζει σε συναισθηματική σύγχυση, καθώς αναζητάει το κάτι παραπάνω, ο Κλίφφ δείχνει να αρκείται σε λίγες μπύρες και στην παρέα του Πιτ Μπουλ του. Γείτονες του Ρικ είναι πλέον στην νέα του λαμπερή γειτονιά το ζεύγος Πολάνσκι. Την ίδια ώρα ο Κλίφφ γνωρίζει τους χίπηδες που ανήκουν στη διαβόητη οικογένεια Μάνσον. Σύντομα ένα γαϊτάνι συμπτώσεων δημιουργεί απροσδόκητες εξελίξεις… που ξαναγράφουν την ιστορία.
 
Παράσιτα, του Μπονγκ Τζουν Χο
Απρόβλεπτες ανατροπές, και ευφυείς εναλλαγές μεταξύ του αστείου και του δραματικού συνθέτουν αυτή την μαύρη κωμωδία που μετατρέπεται σε ένα διαβολεμένα ψυχαγωγικό θρίλερ. Τα «Παράσιτα» βρίθουν πολιτικών και κοινωνικών αναφορών, ενώ διαθέτουν μία δική τους μοναδική κινηματογραφική ταξική συνείδηση. Οι φτωχοί μυρίζουν διαφορετικά και για αυτό οι πλούσιοι μπουρζουάδες αηδιάζουν δίπλα τους και δεν τους βοηθούν ακόμα και όταν κείτονται νεκροί. Και αυτό είναι μόνο ένα ψήγμα από τον έξυπνο κοινωνικό σχολιασμό και την σατυρική διάθεση μιας ταινία που σε προβληματίζει και εκτός της κινηματογραφικής αίθουσας.
 Η ταινία τιμήθηκε φέτος με το Χρυσό Φοίνικα, δημιουργώντας ταυτόχρονα ιστορία- πρόκειται για την πρώτη ταινία από την Κορέα που αποσπά το πολυπόθητο βραβείο.
 

Πληροφορίες: E-culture.gr