Διονύσιος: Καραγκιόζο, φεύγω.
Καραγκιόζης: Πού πας, Νιόνιο; Πάλι στο εξωτερικό;
Διονύσιος: Καραγκιόζο, κάνω την καρδιά μου κόμπο που φεύγω από το Τζάντε και πάω να πάρω το βραβείο Νόμπελ.
Καραγκιόζης: Για τι πράμα;
Διονύσιος: Άκου για τι πράμα, για το εμβόλιο, Καραγκιόζο.
Καραγκιόζης: Βρήκες το εμβόλιο;
Διονύσιος: Ναίσκε, ψυχή μου, δεν το βρήκα αλλά επειδή κανείς δεν το βρήκε θα το δώσουνε σε μένανε που ξέρω από γιατροσόφια.
Καραγκιόζης: Τι γιατροσόφι θέλει ο κορονοϊός;
Διονύσιος: Μακρύα και αλάργα, Καραγκιόζο, από όσους κάνουν το εμβόλιο και νομίζουν ότι δεν αρρωσταίνουν.
Καραγκιόζης: Μπράβο, Νιόνιο. Πώς το σκέφτηκες;
Διονύσιος: Το εμβόλιο, Καραγκζιόζο, είναι σαν το κοκαλάκι τση νυχτερίδας, όποιος το ‘χει νομίζει ότι είναι νυχτερίδα και βλέπει στο σκοτάδι.
Καραγκιόζης: Μπράβο, Νιόνιο.
Διονύσιος: Κι ο κορονοϊός από νυχτερίδες ξεκίνησε.
Καραγκιόζης: Μπράβο, Νιόνιο, έχεις κάνει διατριβή.
Διονύσιος: Όσκε, ψυχή μου, εντριβή μου έχω κάνει με σάλιο νυχτερίδας. Εφτό είναι το εμβόλιο.
Καραγκιόζης: Μπράβο, Νιόνιο.
Διονύσιος: Μπράβο μου, Καραγκιόζο.
