Δεν θα κρίνουμε στο σημείωμα αυτό την αναγκαιότητα της προσφυγής της χώρας στο μηχανισμό στήριξης του Euro group και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, μια αναγκαιότητα η οποία προέκυψε από πλείστους όσους λόγους κακής διαχείρισης του δημόσιου πλούτου, τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία.
Θα επικρίνουμε όμως τη μεθόδευση της πορείας προς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το οποίο, ας μην κοροϊδευόμαστε, θα είναι από μόνο του το κυρίαρχο όργανο ελέγχου, καθοδήγησης και επιβολής της πιο σκληρής και ανελέητης οικονομικής πολιτικής για τον ελληνικό λαό. Μια μεθόδευση στην οποία κυριάρχησε η υποκρισία, η ανειλικρίνεια και η έλλειψη πολιτικού θάρρους. H μεγαλύτερη αξία της πολιτικής και των εκφραστών της είναι η γενναιότητα προς την αλήθεια. Και έλλειψε απελπιστικά αυτή η αξία. Κυριάρχησαν τα μικρά και μεγάλα τεχνάσματα, η τακτική του «ναι μεν αλλά» του «βλέποντας και κάνοντας», του «ίσως», του «μπορεί», του «μάλλον». Και όλα αυτά με στόχο τον εφησυχασμό, την αποκοίμιση του λαού και την εκ των προτέρων εξουδετέρωση κάθε αντίδρασης του υποψήφιου για υποδούλωση λαού.
Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι πέραν από την διαβιέων και στρατιωτικών μέσων κατάκτηση μιας χώρας, ενός λαού, υπάρχει και η σύγχρονη οικονομική υποδούλωση. Επιδιώκεται εν προκειμένου η οικονομική υποδούλωση όχι μόνο της χώρας, αλλά ολόκληρης της Ευρώπης από την πέραν του Ατλαντικού υπερδύναμη. Η Ελλάδα αποτελεί την αρχή. Θα ακολουθήσουν και άλλες χώρες της νότιας ζώνης του ευρώ, με μακροπρόθεσμο στόχο το σμπαράλιασμα του ευρώ, τη διάλυση της ΕΕ. Αυτό γίνεται με τη φιλότιμη σύμπραξη της ευρωπαϊκής υπερδύναμης, δηλαδή της Γερμανίας. Όλα αυτά τα είχαμε προβλέψει από το 1999, με αφορμή, τότε, τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία.
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είναι ο προθάλαμος αυτών των εξελίξεων, και συνιστά τη δεύτερη φάση της νέας παγκοσμιοποίησης. Μιας παγκοσμιοποίησης οικονομικά πιο υπερσυγκεντρωτικής και άρα σκληρότερης για τους λαούς, και πολιτικά με αμεσότερη εξάρτηση στο παγκόσμιο κέντρο ελέγχου. Μια παγκοσμιοποίηση ισοπεδωτική για τις εθνικές οντότητες (λαούς) και μέσα από την άμβλυνση των ηθικών ιστορικών και πολιτιστικών αξιών του κάθε εθνικού κράτους.
Σε ό,τι αφορά τη χώρα μας, και αυτή την ώρα η προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αποτελεί την απαρχή δεινών, αποτελεί στην κυριολεξία κόλαση. Αν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είχε δημιουργηθεί στην εποχή του Δάντη, ο μεγάλος δραματουργός δεν θα χρειαζόταν ως πρότυπο την κόλαση για να εμπνευστεί φρικιαστικές εικόνες για να συνθέσει το μεγαλειώδες τραγικό έργο του. Θα τις αντλούσε με λιγότερη φαντασία από τη δράση του ΔΝΤ.
Εκείνοι που μας οδηγούν σήμερα εκεί γνωρίζουν τη φρίκη και γι’ αυτό επέλεξαν αφενός μεν τη μεθόδευση της δολιχώδους πορείας προς αυτό και αφετέρου την τακτική του εξωραϊσμού του. Πέρα από την τακτική του μαστιγίου καρότου «θα πάμε δεν θα πάμε», επινοήθηκε το ευφάνταστο σχήμα του μεικτού μηχανισμού (ΔΝΤ - Ευρωπαϊκή Επιτροπή) και μάλιστα με ποσοτική υπεροχή του δεύτερου σκέλους για την ευχερή κατάποση του οδυνηρού φαρμάκου, ενώ είναι γνωστό ότι η ισχύς θα ανήκει στο μονοπρόσωπο, και ευέλικτο όργανο, όπως είναι το ΔΝΤ και όχι στο πολυπρόσωπο και δυσκίνητο όργανο της αναβλητικότητας και των «veto», όπως είναι το euro group.
Ας μην κοροϊδευόμαστε λοιπόν. Ένας θα παίρνει τις αποφάσεις. Ο αρχηγός της κολάσεως. Και ενώ μπήκαμε δολιχοδρομώντας αλλά ολοταχώς στο κολαστήριο, αρχίσαμε να το εξωραΐζουμε. «Δεν είναι προς θάνατο, είναι για το καλό μας το ΔΝΤ», έχουν αρχίσει μέρες τώρα τα διάφορα φερέφωνα να προπαγανδίζουν από κάθε μέσο παραπληροφόρησης και διαστρέβλωσης. Και τούτη την ώρα που ο ασθενής από το θάλαμο εντατικής και εν καταστολή μεταφέρεται στο διαρκές χειρουργείο. Το ίδιο κάνουν και οι χειρουργοί για να καθησυχάσουν του αγωνιούντες συγγενείς του ασθενούς.
Και δεν γίνεται καθόλου λόγος για την κοινωνική βαρβαρότητα κάτω από «σοσιαλιστική διακυβέρνηση», μια βαρβαρότητα την οποία θα χαρακτηρίζει η αβάσταχτη ανεργία, η κατακρεούργηση μισθών και συντάξεων, η εξαφάνιση του κοινωνικού κράτους με όλους τους κινδύνους μιας κοινωνικής αποσύνθεσης.
Και το σημαντικότερο: Κανείς δεν συνειδητοποιεί την πιο αρνητική συνέπεια, ότι, δηλαδή, η πολιτική εξουσία, εκείνη που δήθεν ασκείται στο όνομα της λαϊκής εντολής, εκχωρείται στην ουσία στον ξένο επικυρίαρχο. Και οι λεγόμενοι εντολοδόχοι του λαού μας μετατρέπονται σε εκτελεστικά όργανα του επικυρίαρχου. Αυτό οφείλει να συνειδητοποιήσει ο λαός.
Μπροστά στη βέβαιη και μακρό χρόνο δοκιμασία του λαού μας, η πολιτική εξουσία οφείλει να δημιουργήσει όρους ανακούφισης του λαού, από τα δεινά τα οποία θα επιβάλλει η νέα οικονομική κατοχή ώστε να βγει όσο το δυνατόν νωρίτερα από αυτή.
Και εξηγούμεθα: μέσα στη νέα κατάσταση οφείλει η πολιτική ηγεσία του τόπου να υπερβεί το μίζερο εαυτό της και να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων για να αντιμετωπίσει την κρίση.
Αυτό που μετά βεβαιότητος θα υποχρεωθεί να κάνει αύριο και μάλιστα κάτω από περισσότερο οδυνηρές συνθήκες να το κάνει τώρα και αμέσως: Κυβέρνηση Εθνικής Ανάγκης, Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας, Κυβέρνηση Εθνικής Ευθύνης για να μη γονατίσει ο Λαός. Οφείλουν να κρατήσουν Όρθιους τους Έλληνες, Όρθιο το Λαό, Όρθια την Πατρίδα.
                                                                                                  Παναγιώτης Κρητικός