Ουρείν τε και συνέρχεσθαι...

γράφει ο «Παρατατικός»
Σάββατο, 11 Δεκέμβριος 2010 02:00 | E-MAIL ΕΚΤΥΠΩΣΗ

Αποφεύγω την Αθήνα σαν το διάβολο το λιβάνι. Χίλιες δικαιολογίες κάθε φορά, για να μην πάω. Μόνο άμα το φέρει η ανάγκη. Και το ’φερε προχθές!

Όλα μου φταίνε στην πρωτεύουσα, αλλά το μεγάλο μου βάσανο, η κυκλοφορία με το αυτοκίνητο. Και το καταχείμωνο ακόμη ιδρώνω οδηγώντας, μόλις αφήνω την αττική οδό και μπαίνω στη «έξοδο» για τα Ιλίσια. Φανάρια, κορναρίσματα, στριμώγματα, πίεση, πνίγομαι κυριολεκτικά.

Εδώ που τα λέμε, τις έχω κι εγώ τις ευθύνες μου. Τόσα χρόνια, μια διαδρομή μόνο αξιώθηκα να μάθω, για να φτάνω ασφαλώς στο οικογενειακό κατάλυμα. Την έχω εμπεδώσει και την ακολουθώ, κατά γράμμα. Έτσι και λοξοδρομήσω, πάει, χάθηκα. Άντε μετά να βρεις ανόδους και καθόδους, άντε και «μήπως ξέρετε η οδός.......», άντε και να βλέπεις στον καθρέφτη καμιά δεκαριά στην ουρά από πίσω σου και ν’ αγχώνεσαι, άντε και «δε θα φτάσουμε ποτέ», η σύζυγος από το πλάι, ελάχιστα απέχω από του να γίνω βλάστημος μεγαλοφώνως, γιατί ενδομύχως........

Εκείνο που μου τρώει λοιπόν τη σκέψη, από τον Ισθμό ακόμη, είναι μην πέσω πάνω σε καμιά συγκέντρωση, πορεία, η άλλο κάτι από τα συναφή... προνόμια των οδηγών του λεκανοπεδίου και υποχρεωθώ ν’ αλλάξω... συντεταγμένες. Κι έπεσα προχθές!

Διαδήλωση στου Ζωγράφου. Κόσμος πολύχρωμος, αστυνομία, πανώ, ντουντούκες, συνθήματα, δρόμος κλειστός, τα γνωστά. Κι ένα άγνωστο για μένα. Η «άλλη» διαδρομή. Η αλλαγή... πλεύσης.
 - Θα πάρετε την ανηφόρα μετά το φανάρι, θα βγείτε στο Κολυμβητήριο, θα..., θα... το όργανο της Τάξης.
 - «Τώρα μας φώτισες, κι άμα χαθούμε;»....
Σύντομη εκτίμηση καταστάσεως, «κάλλιο γαϊδουρόδενε» εγώ, «μάλλιασε η γλώσσα μου για ένα ρημάδι G B S» η συμβία, τελικά ο κύβος ερρίφθη:
«Από πίσω τους για σιγουριά κι ας χάσουμε και κανα μισάωρο».

Απόσταση ασφαλείας λοιπόν από την ουρά της διαδήλωσης, κατέπλευσαν εν τω μεταξύ πίσω μας κι άλλα δυο «απληροφόρητα» οχήματα και σταμάτα - ξεκίνα, πήραμε την κατηφορική λεωφόρο, βρίζοντας με το συνηθισμένο νεοελληνικό τροπάρι το Κράτος πρώτα (που επιτρέπει στον καθένα να συγκεντρώνεται όπου του αρέσει), την Αστυνομία (που κάνει πως δε βλέπει κι όταν βλέπει... ντουφεκάει) το Νόμο (τι σου φταίω εγώ ο φιλήσυχος, κύριε, να με ταλαιπωρείς), το Φοιτηταριό (γι’ αυτό σας στέλνουν οι γονείς σας στην Αθήνα;), τους Αναρχικούς (εκατό αλήτες μας κάνουν ό,τι θέλουν) και άλλα τέτοια πολύ όμορφα και πολύ... φιλολογικά.

Και τότε τους είδα! Δυο νεαροί διαδηλωτές, που είχαν αποσπαστεί προφανώς από τον όχλο, δρασκέλισαν το κάγκελο της τριγωνικής νησίδας με το γκαζόν, έλαβαν θέση με τους πόδας... εν διαστάσει και με τις πλάτες γυρισμένες προς εμάς (τους… κατ’ ανάγκην θεατές) ανακουφίζονταν... μακαρίως, «καταβρέχοντας» δυο καλλωπιστικούς θάμνους και συζητώντας «όξω φωνή», τα αιτήματά τους υποθέτω, και την έκβαση της μάχης με το... κατεστημένο! Κατούρα τα, μ’ άλλα λόγια.....

Ως επικεφαλής της φάλαγγος και, αυτεπαγγέλτως ως εκ τούτου, υπεύθυνος για την προστασία της δημοσίας αιδούς, έβγαλα το κεφάλι μου από το παράθυρο του οδηγού και μισοδυνατά - μισοχαμηλότονα (ο φόβος φυλάει τα έρημα), τους αμόλησα εισαγγελικώς... πλην αυθορμήτως τη φιλοφρόνηση:
Γα.......ιδούρια!!............

Είτε επειδή δε με άκουσαν μέσα στη φασαρία είτε επειδή μ’ έγραψαν κανονικά, αντίδρασις ουδεμία. Η «διόρθωση» όμως ήρθε από τη θέση του συνοδηγού και ήταν, να σας πω, φαρμάκι:
 - Κοίτα ποιος μιλάει! Μήπως δεν κάνεις τα ίδια;...

Δίκιο είχε η γυναίκα. Μπήκαν σ’ ενέργεια αυτόματα οι συνειρμοί, θυμήθηκα κάτι δικά μου… επείγοντα περιστατικά, κάτι… μέρα μεσημέρι, κάτι… περίπου εις κοινήν θέαν, καμώθηκα και το ’ριξα στο χιούμορ.

Έβαλα πρώτη στο SUZUKI κι άρχισα ν’ απαγγέλω με στόμφο επιτηδευμένο το επίγραμμα του Σουρή:
Ο ΄Ελλην δύο δίκαια ασκεί φιλελευθέρως,
Ουρείν τε και συνέρχεσθαι εις όποιο θέλει μέρος!

                                                                                                                           «Παρατατικός»
 

ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΟΛΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΑΡΘΡΑ
του Ανδρέα Πετρουλάκη
Το κλίκ της ημέρας
του Ανδρέα Πετρουλάκη

Πρόσφατα Νέα

LINARDI
Koutsoviti