Γράφει ο Δημήτρης Μπαγιώκος
Μιας και τις τελευταίες ημέρες το θέμα συζήτησης στη Σπάρτη είναι η έναρξη των εργασιών ανάπλασης της Παλαιολόγου, είπα κι εγώ να εκφέρω την άποψή μου ως απλός Δημότης που δεν έχει καμία αυτοδιοικητική φιλοδοξία, αλλά τρέφει αγνή αγάπη για την πόλη μας.
Κατ’ αρχάς, κατανοώ ότι κάθε αλλαγή μπορεί να προκαλέσει αντιδράσεις, να ξενίσει, να απογοητεύσει ή να προβληματίσει. Ωστόσο, για να μπορέσουμε να κρίνουμε την όποια αλλαγή θα πρέπει να υπάρχουν δύο προϋποθέσεις: να είμαστε καλά ενημερωμένοι για το τι προβλέπει το έργο και φυσικά να το δούμε και να το αξιολογήσουμε στην πράξη.
Άλλωστε στο παρελθόν έχουμε βιώσει πολλή γκρίνια στην Σπάρτη για τα όποια (λίγα) έργα έχουν γίνει, αλλά στην πορεία οι φόβοι ή οι ενστάσεις διαψεύστηκαν ως επί το πλείστον. Ποιος ξεχνάει τις αντιρρήσεις για τη Λεωνίδου, η οποία πλέον (παρά την αμέλεια για την διευθέτηση των ομβρίων υδάτων) απέχει πολύ από το αίσχος που ήταν παλιά ή την φαγωμάρα για τον κυκλικό κόμβο στη νότια είσοδο, που τελικά έδωσε λύση στο τεράστιο κυκλοφοριακό θέμα που υπήρχε ή, πιο πρόσφατα, τη νέα γέφυρα της Σπάρτης, για την οποία είχαν εκφραστεί φόβοι ότι θα πλήξει την περιβαλλοντική ισορροπία της περιοχής, αλλά τελικά αποδείχτηκε ότι μάλλον ανέδειξε τον Ευρώτα, βοήθησε σίγουρα την κυκλοφορία από και προς την πόλη και έδωσε παράλληλα μία διέξοδο σε περιπατητές σαν του λόγου μου;
Επανέρχομαι στην Παλαιολόγου. Προσωπικά έχω κουραστεί από την στασιμότητα ετών και θεωρώ ότι μία αλλαγή στο κέντρο της πόλης είναι επιβεβλημένη. Μπορεί στο δικό μου το μυαλό η ανάπλαση του κέντρου να είχε άλλη μορφή, αλλά δεν είμαι εξειδικευμένος επιστήμονας, σίγουρα σέβομαι αυτό που τελικά προκρίθηκε, ενημερώνομαι για το έργο και θα κάνω την τελική αξιολόγηση όταν ολοκληρωθεί.
Προχωράω, λοιπόν, σε κάποιες αρχικές σκέψεις για το έργο που μόλις ξεκίνησε: Οι φοίνικες, που είναι το μεγαλύτερο σημείο τριβής, ψυχορραγούσαν εδώ και μία επταετία περίπου και σύμφωνα με τους επιστήμονες μάλλον η διάσωσή τους ήταν εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση, αν όχι χαμένη. Ξέχωρα απ’ αυτό – κι όσο κι αν όλοι είμαστε συναισθηματικά δεμένοι μαζί τους – θεωρώ ότι τη δεκαετία του ’50 που φυτεύτηκαν εξυπηρετούσαν εντελώς διαφορετικές ανάγκες. Η Σπάρτη πλέον έχει γίνει ίσως η πιο ζεστή πόλη στην Πατρίδα μας και οι παρεμβάσεις στο μικροκλίμα είναι επιβεβλημένες. Τα πλατάνια αστικού τύπου που θα τοποθετηθούν θα δώσουν την απαιτούμενη σκιά, ενώ τον Χειμώνα θα επιτρέψουν να περνάει το ηλιακό φως ανεμπόδιστα. Το Φθινόπωρο η αλλαγή του χρώματος των φύλλων και η πτώση τους θα δώσει ένα άλλο χρώμα στην πόλη. Όσο για το ποιος θα τα σκουπίζει, υπάρχει ειδικό μηχάνημα του Δήμου. Ας μην είμαστε πια τόσο υπερβολικοί… Κατά τα λοιπά η δημιουργία ποδηλατόδρομων στα δύο ρεύματα, οι ομοιόμορφες πέργκολες για τα καταστήματα εστίασης και καφέ, τα νέα φωτιστικά, τα σύγχρονα παγκάκια και τα τρία συντριβάνια (το μεγάλο στο βαρέλι του τροχονόμου και τα δύο μικρότερα στις διασταυρώσεις της Πινακοθήκης και του mymarket) πιστεύω ότι θα δώσουν άλλο χαρακτήρα στο κέντρο της πόλης. Παράλληλα θα τελειώσουμε με τα διπλοπαρακαρίσματα, που αποτελούν καρκίνωμα.
Θα πρέπει να έχουμε υπ’ όψιν επίσης, ότι οι μελετητές προτείνουν για το μέλλον διάφορες παρεμβάσεις στο «μεγάλο τραπέζιο» της Σπάρτης, που περιβάλλεται από τις οδούς Θερμοπυλών, Λεωνίδου, Όθωνος Αμαλίας και Αρχιδάμου, όπως μονοδρομήσεις στις οδούς που έχουν νησίδα, στρώσιμο κυβόλιθων, δημιουργία μεγάλων πεζόδρομων από το ένα ρεύμα και εκτεταμένο δίκτυο ποδηλατόδρομων. Παράλληλα, ευελπιστώ σε δύο μήνες να επανεκκινήσει το πολύπαθο έργο του Ανοικτού Κέντρου Εμπορίου και αυτή τη φορά όλα να κυλήσουν ομαλά. Έτσι, αρκετοί δρόμοι θα στρωθούν με κυβόλιθους, θα τοποθετηθούν νέα φωτιστικά και «έξυπνα» παγκάκια, ενώ θα αλλάξουν οι προσόψεις σε αρκετά καταστήματα. Απώτερος στόχος όλων αυτών των έργων που έχουν δρομολογηθεί ή μελετώνται για το μέλλον, είναι να «οριοθετηθεί αισθητικά» το ιστορικό κέντρο και να δώσει μία καλύτερη βιωματική εμπειρία σε πεζούς και ποδηλάτες.
Πάμε τώρα στους φόβους μου: πρώτος και κύριος να μην σκαλώσει (με οποιονδήποτε τρόπο) το έργο κι έχουμε ένα ατελές εργοτάξιο στο κέντρο της πόλης. Ο δεύτερος έχει να κάνει με τους πολλούς χώρους στάθμευσης αυτοκινήτων που θα χρειαστούν. Δυστυχώς, δεν βλέπω η Δημοτική Αρχή να έχει κάνει την στοιχειώδη προεργασία για ένα πρόβλημα, που πλέον (με το κλείσιμο των νησίδων) ήδη διογκώνεται. Ο τρίτος φόβος είναι η πράξη να μην διαψεύσει τις προσδοκίες που υπάρχουν από τη μελέτη. Όσο ωραία και να φαίνεται μία μακέτα, αν δεν δοκιμαστεί η νέα κατάσταση και αν δεν διαπιστώσουμε την ποιότητα των υλικών και των κατασκευών, πάντα υπάρχει ο φόβος για αστοχίες ή προχειρότητες.
Εύχομαι και ελπίζω η «θυσία των φοινίκων», ως άλλη Ιφιγένεια, να επιτρέψει να φυσήξει ούριος (ευνοϊκός) άνεμος στην πόλη μας, ο οποίος θα δώσει την ώθηση που τόσο πολύ έχουμε ανάγκη!
Και μία τελευταία ευχή, ας εκλείψει κάποτε αυτή η γκρίνια και η αντιπαλότητα που κατατρώει τα σωθικά αυτού του τόπου. Όλες οι απόψεις είναι σεβαστές, ίσως να υπάρχουν σε κάποια ζητήματα και καλύτερες λύσεις από αυτές που τελικά προκρίνονται, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να λαμβάνονται αποφάσεις (και να γίνονται σεβαστές) από αυτούς που έχουν εκλεγεί και έχουν την ευθύνη.
