Ο Ερντογάν εισπράττει πλέον ότι του αξίζει σε σχέση με την διεθνή πολιτική των απειλών και των λεονταρισμών του. Υποτίμησε χώρες όπως η Ελλάδα, αισθάνθηκε ότι είναι ένας παίκτης πολύ μεγαλύτερος από το πραγματικό του μέγεθος και στο τέλος κατέληξε ένας εντελώς αναξιόπιστος και επικίνδυνος σύμμαχος. Ήταν λογικό να απομονωθεί και αυτό θα συνεχιστεί.
Δεν είχε υπολογίσει την ταχύτητα με την οποία η Ελλάδα θα αναπλήρωνε τα κενά που άφηνε - την θεωρούσε μικρή και ασήμαντη - και κυρίως δεν είχε υπολογίσει την σαρωτική αλλαγή πολιτικής των ΗΠΑ απέναντι του.
Στην Άγκυρα, σχολιάζουν τώρα ότι οι ΗΠΑ συζητούν την προμήθεια υπερσύγχρονων F-35 στην Ελλάδα, αναβαθμίζουν τα F-16 σε Viper, ενισχύουν την παρουσία τους στην Ελλάδα με τις βάσεις σε Αλεξανδρούπολη, Σούδα και άλλες περιοχές της Ελλάδας ενώ θα αρχίζουν να ενισχύουν και τη Λευκωσία.
Υπενθυμίζουν στον Ερντογάν οι της αντιπολίτευσης ότι η Ουάσιγκτον έχει αποκλείσει την Τουρκία από το πρόγραμμα των F-35, και το αμερικανικό Κογκρέσο δεν έχει εγκρίνει το αίτημα της Άγκυρας για την αγορά F-16 Viper και τον εκσυγχρονισμό κι άλλων 80 F-16 τα οποία διαθέτει ήδη η Τουρκία.
Ο αποκλεισμός της Τουρκίας δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Πότε έγινε πρακτικά δυνατή; Όταν η Ελλάδα άρχισε να παίρνει τη θέση της στη ΝΑ Μεσόγειο. Η ελληνική αξιοπιστία εκτιμήθηκε όπως και η υψηλές δυνατότητες που έχει η χώρα για να φιλοξενήσει δυνάμεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Για παράδειγμα η Αλεξανδρούπολη παρακάμπτει πλήρως από στρατιωτική άποψη, τα στενά του Βοσπόρου.
Ο αποκλεισμός δε του Ερντογάν, δεν έχει να κάνει μόνο με τις ΗΠΑ αλλά και άλλες δυνάμεις όπως η Γαλλία και η Ευρωπαϊκή Ένωση. και αυτή η κατηφόρα δεν φαίνεται που και πως θα τελειώσει.
