Το ξέρουμε πια ότι ζούμε στην εποχή του ψέματος. Η αλήθεια είναι μονίμως στα σκουπίδια δεν ενδιαφέρει κανέναν. Ο Πούτιν βομβαρδίζει μια πολυκατοικία στην Ουκρανία με 38 νεκρούς και λέγει ότι την βομβάρδισαν οι... Ουκρανοί. Ο Τσίπρας βεβαιώνει σε ομιλία του στο Περιστέρι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι μακράν το πρώτο κόμμα, «ο Μητσοτάκης το ξέρει γι’ αυτό δεν τολμά τις εκλογές».

Οι λέξεις και τα νοήματα έχουν πλήρως καταργηθεί. Κανείς δεν ενδιαφέρεται να πει την αλήθεια και κανείς δεν ενδιαφέρεται να την ακούσει. Κατά ένα περίεργο τρόπο η χυδαιότητα του ψεύδους έχει γίνει κανονικότητα. Και στο τέλος της κουβέντας αυτό έχει να κάνει με την ΑΝΗΘΙΚΟΤΗΤΑ. Στη δημόσια ζωή, το ανήθικο είναι το πλαίσιο για να συνομιλούμε.

Πίσω από αυτές τις αλήθειες που δεν ενδιαφέρουν και πολλούς, βρίσκεται ο λαϊκισμός και ο αυταρχισμός. Ηγέτες που κυβερνούν χώρες ψευδόμενοι, φυλακίζοντας, καταστρέφοντας. Αλλά δεν είναι μόνοι τους. Υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που συμβαδίζει με αυτές τις νοοτροπίες. Είναι μαζί τους. Ο τοξικός Τραμπ μπορεί να επανεκλεγεί, τι σας λέει αυτό;

Ο Πούτιν έχει οπαδούς που θεωρούν είναι καλύτερα να υπάρχει ένας ηγέτης να αποφασίζει γι’ αυτούς από το να σκέφτονται οι ίδιοι τι είναι το σωστό. Ας το αξιολογήσει ο αρχηγός και ότι (μας) πει μαζί του. Το ίδιο συμβαίνει και με τα ψεύδη της πολιτικής. Είναι αρκετοί αυτοί που πιστεύουν τον Τσίπρα ότι θα νικήσει. Εδώ πίστευαν τον Σώρρα ότι έχει 600 δισ. δολάρια.

Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι τελικά ανίκητη και κάθε φορά επιβάλλεται ακόμη και επί των ηλιθίων που την περιφρόνησαν. Αλλά έως ότου φτάνουμε σε αυτή θα συνεννοούμεθα ψευδόμενοι. Ο Σώρρας δεν έχει 600 δισ. δολάρια όλοι το ξέρουν τώρα. Και αυτοί που διαδήλωναν μαζί του. Αλλά μέχρι να μάθουν την αλήθεια ήταν στους δρόμους με πλακάτ, φωνάζοντας το όνομα του.