Ο φασισμός σε όλο του το μεγαλείο στη Ρωσία. Η τηλεόραση δείχνει καρτούν και το σύνηθες πρόγραμμα, στις ειδήσεις δείχνουν σκηνές από την Ουκρανία που τις αποδίδουν σε εμφύλιο (η Ρωσία αναγκάζεται να επέμβει για να προστατεύσει τους ρωσόφωνους). Το διαδίκτυο ελέγχεται ενώ όσοι διαδηλώνουν συλλαμβάνονται και φυλακίζονται.

Πώς έμαθαν οι Ρώσοι ότι γίνεται πόλεμος; Όταν διαπίστωσαν ότι υπάρχουν οικονομικές κυρώσεις κατά του Πούτιν, με αποτέλεσμα να μην μπορούν πλέον να πληρώσουν τα δάνεια τους, οι επιχειρήσεις που εργάζονται να κλείνουν ή να πτωχεύουν, να μην μπορούν να ταξιδέψουν προς τη Δύση γιατί δεν πετάνε αεροπλάνα, οι ομάδες τους αποκλείονται από όλες τις αθλητικές διοργανώσεις, το ρούβλι έγινε νόμισμα - σκουπίδι, στα σούπερ μάρκετ οι τιμές αλλάζουν 5-6 φορές την ημέρα.

Το γεγονός ότι ένας ολόκληρος λαός έχει «βολευτεί» με έναν αυταρχικό ηγέτη, στην πραγματικότητα έναν δικτάτορα, δεν αφορά μόνο τη Ρωσία. Και σε άλλες χώρες ο φασισμός ηγετών έχει καταντήσει να θεωρείται κανονικότητα. Οι πολίτες δεν αντιδρούν πια, είτε μεταναστεύουν είτε συμμορφώνονται. Και δεν είναι δικό τους θέμα αν ο δικτάτορας φυλακίζει ή δολοφονεί πολιτικούς αντιπάλους, αν κλείνει Μέσα Ενημέρωσης, ή εάν φυλακίζει πολίτες ακόμη και για ένα σχόλιο τους στο διαδίκτυο.

Στην πραγματικότητα, μέσα από τη σύγκρουση στην Ουκρανία, εξελίσσεται μια άλλη σύγκρουση, αυτή της Δημοκρατίας κατά του Αυταρχισμού. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι, όπως δεκάδες Δημοκρατίες του πλανήτη ΕΝΩΘΗΚΑΝ γιατί ένιωσαν ότι κινδυνεύουν, κατά τον ίδιο τρόπο οι δικτάτορες αλληλοϋποστηρίζονται (Λουκασένκο, Μαδούρο, Ερντογάν κ.ά).

Δεν είναι μια εύκολη μάχη αυτή. Και ο λόγος είναι ότι οι λαοί αυτών των χωρών έχουν αδυναμία να εξεγερθούν. Είναι φυλακισμένοι. Ωστόσο, οι Δημοκρατίες δεν έχουν μόνο κοινωνίες στήριξης και ελευθερία άποψης. Κινούν την παγκόσμια οικονομία γιατί είναι αυτοί που πέτυχαν να προκόψουν παντού. Και είναι οι οικονομίες τους το μεγάλο τους όπλο για να διασώσουν τον πλανήτη.