Η Ελλάδα είναι μακράν η κορυφαία χώρα του... φρένου στον πλανήτη. Όπου και να κοιτάξει κανείς βλέπει πρόσωπα και φορείς που το μόνο για το οποίο αγωνίζονται είναι να φρενάρουν κάθε εξέλιξη, όλα για την στασιμότητα.

Κορυφαίο παράδειγμα είναι ασφαλώς το κομματικό ελληνικό κράτος που επί δεκαετίες επιβράδυνε ή ακύρωνε επενδύσεις, εκσυγχρονισμούς, νεωτερισμούς κ.ο.κ. Άλλα παράδειγμα στασιμότητας είναι ασφαλώς τα κόμματα. Εδώ έχουμε μια εξωπραγματική ακινησία αφού δεν έχουν σχέδιο για τίποτε και όταν αναλαμβάνουν την εξουσία μόνο “μπαλώνουν”, ή νομοθετούν “παραθυράκια” για να βολεύουν.

Άλλο παράδειγμα “φρένου” είναι φυσικά ο ξεδιάντροπα κομματικός συνδικαλισμός. Οτιδήποτε θελήσει να αλλάξει μια κυβέρνηση, μια διοίκηση Οργανισμού, ένα υπουργείο, τα αντίπαλα κόμματα στέλνουν τους πειθήνιους συνδικαλιστές -που τυφλά υπακούν- να απεργήσουν ή να βγουν στα κεραμίδια.

Δείτε την ΟΛΜΕ. Έχουμε την χειρότερη παιδεία στην Ευρώπη. Δηλητηριάζουμε την ελληνική γλώσσα, εγκαταλείψαμε την αρχαία Ελλάδα της φιλοσοφίας του Θεάτρου, της λογοτεχνίας της ποίησης. Μουσική, αθλητισμός, διδάσκονται περιστασιακά. Και κανένα παιδί ΔΕΝ ΑΞΙΟΛΟΓΕΙΤΑΙ με βάση τα ταλέντα του. Ε, και;

Πρότειναν ποτέ τίποτε οι συνδικαλιστές; Όχι. Και πότε απεργούν; Όταν θέλουν να τους αξιολογήσουν, όταν δεν γίνονται προσλήψεις “κενών” και τώρα, επειδή μπαίνουν, λέει, κάμερες στα σχολεία.
Μιλάμε για τη βιντεοσκόπηση της διδασκαλίας που επιτρέπεται μόνο σε περιπτώσεις πανδημίας και που θα ακούγεται η φωνή του διδάσκοντος και όσων μαθητών πάρουν τον λόγο.
Τη βιντεογράφηση θα την παρακολουθούν μόνο μαθητές, με άδεια του καθηγητή, και δεν θα αρχειοθετείται.

Η ΟΛΜΕ όμως κάλεσε σε απεργία τους εκπαιδευτικούς. Η κουλτούρα του φρένου συνεχίζεται αμείωτη. Ο στόχος και πάλι δεν είναι η ουσία, αλλά πως θα πολεμηθεί αυτός που βάζει κάτι καινούργιο προς εφαρμογή.