«Το πνεύμα μου, σαν ουρανός, σαν ωκεανός, σαν θάλασσα…»
Νικηφόρος Βρεττάκος

Είθισται των Θεοφανείων το Πνεύμα, εν είδει περιστεράς, να μας επισκέπτεται για να μας φωτίσει.

Είθισται πολλοί να πιστεύουν σε αυτό. Άλλοι θεωρούνται αυτόφωτοι και δεν έχουν ανάγκη κανενός πνεύματος.

Με τα χρόνια, οι αυτόφωτοι περισσεύουν και το Πνεύμα, αχρείαστο πτηνό, συσκοτίζεται με τα γνωστά για την ανθρωπότητα αποτελέσματα.

Αλλά ποιος σκοτίζεται;

Οι λαοί, μάζες χειραγωγίσιμες και χειραγωγημένες σκύβουν διαρκώς το κεφάλι και βουλιάζουν κάτω από το βάρος της παραπληροφόρησης και της μηδενικής ανοχής των καθεστώτων των πολυεθνικών και των κυβερνητικών εκπροσώπων τους.

Αντί για μάτια έχουμε οθόνες που τις χειρίζονται άλλοι.

Η πνευματική αντίσταση μοιάζει αδιανόητη σε ένα τοπίο παγκοσμιοποιημένης απάτης και καθημερινής αυταπάτης.

Το όποιο πνεύμα, εκδιώκεται από παντού για να πάρει τη θέση του η βλακεία. Έτσι τα υπερυψωμένα, άρρωστα «εγώ» απειλούν και συνθλίβουν το «εμείς».

Η ημιμάθεια είναι ο τρόπος ζωής που συμφέρει για να υποτάξει τους καταναλωτές πολίτες.

Ό,τι πνευματικά περισσεύει, στοχοποιείται, λοιδορείται και αποκεφαλίζεται.

Το Πνεύμα και εν είδει περιστεράς δεν έχει πού να σταθεί, αφού οι κάθε είδους ακανθώδεις φράκτες ορθώνονται παντού για την πλήρη στείρωση της ανθρωπότητας. Άλλωστε είναι υπαρκτός ο κίνδυνος κουτσουλιάς.

Το Πνεύμα δεν συμφέρει. Οι όπου γης οικονομικά κρατούντες το απεχθάνονται ως ο διάβολος το λιβάνι αφού δεν μπορούν να το κατακτήσουν. Δεν πωλείται, δεν αγοράζεται.

Η επίσκεψη του Πνεύματος σηματοδοτεί την ελπίδα. Σε κάθε παρακμή, σε κάθε μεσαίωνα, κάποιοι θυσιάζουν και θυσιάζονται, καμιά θυσία δεν πάει χαμένη. Το ηθικό πλεονέκτημα, αόρατο μεν, άνευ πολιτικών αποχρώσεων, θα κάνει το θαύμα του.

Όσο το σύστημα σαπίζει δίνει τροφή σε κάτι καινούριο. Κάποιοι δεν σκύβουν το κεφάλι. Γι’ αυτούς έρχεται το Πνεύμα το άνευ περιορισμών. Για την ανάγκη της κάθαρσης.

Για αυτούς που κοιτάζουν ψηλά, ελπίζουν κι αγωνίζονται. Για τα παιδιά που θα σηκώσουν ανάστημα υποχρεωτικά όταν έρθει η ώρα της μεγάλης κρίσης για την επιβίωση.

Γιατί το Πνεύμα υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Δεν φοβάται το σκοτάδι και τον σκοταδισμό. Γιατί κάποιοι θα συνεχίσουν να σκέφτονται.

Το μπόι του Πνεύματος ξεπερνά κάθε φαντασία και κάθε υποταγή, χάρη στις βαθιές του ρίζες στο νου και την ψυχή.

Η εξέγερση του Πνεύματος έχει υποκινητές τα φρικτά κεφάλια, την σήψη, την διαφθορά, την ανηθικότητα, τη βία, τον μηδενισμό. Το Πνεύμα πάντα θα υπάρχει σαν ουρανός, σαν ωκεανός, σαν θάλασσα. Σαν ανάγκη. Σαν ευθύνη. Σαν σιωπή. Και αίμα αν χρειαστεί ξέρει να δίνει.

Το Πνεύμα είναι όραμα!

Ένα, εν τούτω νίκα.