Γιατί τα παιδιά στις μικρότερες τους ηλικίες τρομάζουν με τις μάσκες;
Γιατί οι ενήλικες φοβούνται τους κάθε λογής μασκοφόρους;
Και από πότε ο καθένας μας χτίζει την προσωπική του μάσκα στο καρναβάλι (όπως καταντήσαμε) της ζωής;
Τί είναι εκείνο που αναγκάζει τον καθένα να φτιάξει την ισόβια μάσκα του;
Και όποιος δεν έχει μάσκα να γυρνά στο καρναβάλι ετούτο πως νοιώθει;
Ας δοθούν οι απαντήσεις μέσα από το καρναβάλι. Ας δούμε την στολή που φοράει ο καθένας για να συνοδεύσει τη μάσκα του.
Οι άλλες μάσκες της καθημερινότητας είναι αχρείαστες για τους υγιείς. Όσους τα πάνε καλά και αγαθά με τον εαυτό τους. Διότι τη μάσκα την χρησιμοποιούν οι ανέκφραστοι, οι φοβισμένοι, που θέλουν να φοβίσουν. Αυτοί που οχυρώνονται πίσω της είτε από ένδεια ιδεών, καλοσύνης, σεβασμού, μα κυρίως από έλλειψη αυτοεκτίμησης. Αυτοί που εγκληματούν πρώτα από όλα εναντίον του εαυτού τους. Αυτοί που δεν απολαμβάνουν με ψυχική γαλήνη, με κατανόηση, με πνευματική διαύγεια. Αυτοί που δεν ικανοποιούνται με τίποτα.
Και πολλές φορές οι μάσκες πέφτουν όταν μάθεις να κοιτάς τα μάτια (που δεν κρύβονται). Όταν μαθαίνεις παρατηρώντας καλά την παγκόσμια και διαχρονική γλώσσα των χειρονομιών.
Από το πώς κάθεται ο καθένας στο τραπέζι να φάει, πώς περπατάει, πώς χειροκροτεί, πώς είναι η κάθε του κίνηση. Αυτά δεν κρύβονται. Είναι σαν τις καλές πράξεις που όσο και να θέλεις να τις αποσιωπήσεις σε ακολουθούν.
Για εκείνους που κύριο τους μέλημα είναι να χτίζουν διαρκώς τη μάσκα τους, σίγουρο είναι ότι η ζωή περνάει δίχως να αφήνει πάνω τους κανένα σημάδι. Αφήνει όμως μέσα τους μαύρα στίγματα που ολοένα και περισσεύουν.
Γι’ αυτό υπάρχει το καρναβάλι για τους υγιείς που μπορούν να παίζουν για λίγες μέρες με τη μάσκα. Το καρναβάλι είναι η παιδική και απόκρυφη διασκέδαση των ενηλίκων. Παρόντα και τα φαλλικά. Τα σύμβολα και τα τραγούδια. Παρούσες και αναρίθμητες ερωτικές ιστορίες που ξεκίνησαν πίσω από τη μάσκα. Είναι ένα παιγνίδι ρόλων που δεν παίξαμε ποτέ. Είναι ο ερχομός της Άνοιξης, που η φύση μεταμορφώνεται, είναι οι μάσκες που πέφτουν σαν άνθη για να γεννηθεί ο καρπός.
Αλλιώς η μάσκα, μόνιμη, γίνεται σιγά σιγά νεκρική. Απαραίτητη μιας ισόβιας τραγωδίας που ζήσαμε.