Ήταν το βράδυ της 8ης Ιανουαρίου του 1991, όταν ο καθηγητής της Μέσης εκπαίδευσης Νίκος Τεμπονέρας έπεφτε νεκρός χτυπημένος με σιδερολοστό στο κεφάλι από οργανωμένους εξωσχολικούς, σε σχολικό συγκρότημα που βρισκόταν υπό κατάληψη από τους μαθητές, στο κέντρο της πόλης της Πάτρας.
Συγκλονισμένη ολόκληρη η εκπαιδευτική κοινότητα, αλλά και η κοινωνία γενικότερα έμενε άναυδη από την άνανδρη επίθεση των πολιτικών μπράβων και τη στυγνή δολοφονία του δάσκαλου που είχε αφιερώσει τη ζωή του στην υπηρεσία της μαθητικής κοινότητας. Τα πολιτικά πάθη αναδύθηκαν και εκφράστηκαν στον ευαίσθητο χώρο του σχολείου αναδεικνύοντας και αποκαλύπτοντας τα ακραία στοιχεία της πολιτικής βαρβαρότητας.
Ήταν αμέσως μετά τις διακοπές των εορτών όπου και κατά τη διάρκεια των οποίων συνεχίζονταν οι καταλήψεις σχολείων από τους μαθητές – αν και οι κυβερνώντες ανέμεναν την εκτόνωσή τους – που είχαν ξεκινήσει από τις αρχές Νοεμβρίου μετά την κατάθεση του πολυνομοσχεδίου για την εκπαίδευση στη Βουλή από τον τότε υπουργό Παιδείας και τη γνωστοποίηση των περιεχομένων των άρθρων του, που προέβλεπε μέτρα αναχρονιστικά, ελέγχου και σκληρής προσαρμογής, αντιπαιδαγωγικά, τελείως έξω από το πνεύμα της εποχής. Πέρα από τα ανεφάρμοστα που προέβλεπε για την Τριτοβάθμια εκπαίδευση, για τη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση προέβλεπε την κατάργηση των αδικαιολόγητων απουσιών, τον πειθαρχικό έλεγχο και στην εξωσχολική ζωή των μαθητών, την κατάργηση των εκδρομών και των περιπάτων, ακόμη και την επιβολή ομοιόμορφης ενδυμασίας κ.λπ., τα οποία ήταν ακραία συντηρητικά, αδιανόητα και απαράδεκτα. Ο τρόπος παρέμβασης, χωρίς διάλογο, εξόργισε περισσότερο τους μαθητές, τους εκπαιδευτικούς και τους γονείς, οι οποίοι με ανακοινώσεις και παραστάσεις απαίτησαν την απόσυρση του συγκεκριμένου νομοσχεδίου και την κατάθεσή του εκ νέου μετά από συζήτηση και υποβολή προτάσεων.
Η μη αποδοχή από τον υπουργό της πρότασης για ολιγοήμερη αναστολή και η πεισματική και άκαμπτη στάση του και η προώθηση και η κατεπείγουσα ψήφισή του ξεσήκωσε τους μαθητές, οι οποίοι απάντησαν με μαζικές αγωνιστικές κινητοποιήσεις πρωτόγνωρες για τα μαθητικά χρονικά, καταλήψεις σχολείων, διαδηλώσεις σε δρόμους και σε πλατείες αντιλαμβανόμενοι, ότι οι χρόνιες κατακτήσεις καταλύονταν από τις απροκάλυπτες μορφές παρέμβασης και ελέγχου με την επαναφορά ανελεύθερων συμπεριφορών και πρακτικών που θύμιζανπερασμένες αντιδημοκρατικές εποχές.
Οι διαδηλώσεις γιγαντώθηκαν και επεκτάθηκαν τις επόμενες μέρες στις μεγάλες πόλεις της χώρας και πήραν τη μορφή γενικευμένης εξέγερσης και μετωπικής σύγκρουσης με την αστυνομία, με τραγικό απολογισμό τις σωρούς τεσσάρων πολιτών που ανασύρθηκαν μέσα από το καμένο κατάστημα «Κ. Μαρούσης» στη συμβολή των οδών Πανεπιστημίου και Θεμιστοκλέους στο κέντρο της Αθήνας.
Θλίψη, οργή και αγανάκτηση προκάλεσε ο άδικος χαμός νέων ανθρώπων που πλήρωσαν με τη ζωή τους τις προθέσεις και τις αντιπαλότητες ενός απατηλού πολιτικού παιχνιδιού, τεχνικού και δημαγωγικού καιροσκοπισμού. Τα λυπηρά αυτά φαινόμενα που καλλιέργησαν και στήριξαν οι δυνάμεις της συντήρησης και της οπισθοδρόμησης, με τα όποια υπολείμματα-κατάλοιπα ολοκληρωτικών αντιλήψεων, νοσταλγών πρακτικών άλλων εποχών που έχουν απομείνει και σήμερα πρέπει νααπομακρυνθούν, να παραμεριστούν και να απομονωθούν. Η περιχαράκωσή τους από τις υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας και η περιθωριοποίησή τους θα τα αποδυναμώσει, θα τα απονεκρώσει και θα τα εξαφανίσει. Θα είναι ένα σταθερό ανθρώπινο βήμα μπροστά. Παράλληλα, θα διεγείρει τα σκεφτόμενα μυαλά να ξεριζώσουν το μίσος που εκδηλώνεται μεταξύ των ανθρώπων, που αναπαράγουν και λιπαίνουν τα πολιτικά ανδρείκελα της ψευδαίσθησης και της ουτοπίας.
Τι κι αν οδηγήθηκε σε παραίτηση αμέσως ο ηθικός αυτουργός και ο επόμενος απέσυρε το νομοσχέδιο, μετά τη γενική κατακραυγή, για να επικρατήσει ηρεμία στην εκπαιδευτική κοινότητα. Από τον ηθικά υπαίτιο όχι μόνο δεν ζητήθηκαν εξηγήσεις, όχι μόνο δεν του καταχωρήθηκαν ευθύνες, αλλά μετά τη διαγραφή του από τη συντηρητική παράταξητον τίμησε δεόντως η αυτοπροσδιοριζόμενη τότε «προοδευτική-σοσιαλιστική-εκσυγχρονιστική» παράταξη, τον ενέταξε στις τάξεις της, τον εξέλεξε εκ νέου βουλευτή και του έδωσε το υφυπουργείο υγείας και πρόνοιας.
Ήταν αναγκαία η ανέγερση ενός ακόμη μνημείου, αυτή τη φορά σε σχολικό χώρο, το οποίο να εκπέμπει, να διαχέει και να μεταδίδει προς όλες τις κατευθύνσεις, ότι οι άνθρωποι διαφέρουν από τα άλλα θηλαστικά όχι μόνο με τη μορφή, αλλά και με την Παιδεία, τη λογική, το ήθος, τη συμπεριφορά και τις πράξεις.