Τη νύχτα της 20ης προς 21η Απριλίου 1967, όργανα της χούντας ήρθαν και συνέλαβαν στη γειτονιά μου, στο Ν. Κόσμο της Σπάρτης, έναν φτωχό οικογενειάρχη, έναν τσαγκάρη με τρία μικρά παιδιά, επειδή ήταν μέλος του ΚΚΕ και συνεπώς αποτελούσε "εσωτερικό κίνδυνο", σύμφωνα με την κατασκευασμένη θεωρία της χούντας.
Το πρωί της 21ης Απριλίου η γυναίκα του ωχρή, κλαμένη και παραζαλισμένη απ' τοαναπάντεχο κακό που τη βρήκε, με τα τρία παιδάκια της κλαμένα και ανήσυχα να κρέμονται από τη φούστα της, είχε βγάλει όσα πράγματα μπορούσε από το σπίτι που έμενε με νοίκι στο πεζοδρόμιο και χτυπιόταν γιατί κανείς δεν προσφερόταν (από φόβο των «Ιουδαίων») να τη βοηθήσει για να μετακομίσει στο σπίτι των γονιών της, σ' ένα χωριό της Λακωνίας.
Πήγε ο πατέρας μου (πάντα κρεμασμένο το αμπέχωνό του στην αλυγαριά) με ένα φίλο του, έβγαλαν τα πράγματα από το σπίτι, τα φόρτωσαν σ' ένα φορτηγάκι κι έφυγε η η καημένη γυναίκα του τσαγκάρη με τα τρία παιδιά της για το πατρικό της σπίτι στο χωριό, αρχίζοντας έναν Γολγοθά που δεν ξέρω πώς και πότε τέλειωσε.
Ακόμα κι αν ο φτωχός τσαγκάρης και η οικογένειά του ήταν τα μόνα θύματα της χούντας, αυτό εμένα θα μου έφτανε για την καταδίκη της.

"Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό,
πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο,
είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει,
είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε"
ΝΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ