Το 2003 η διεθνής κοινότητα έζησε το φαινόμενο Ερντογάν. Ο δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης διεκδίκησε την κεντρική πολιτική εξουσία στη χώρα του αφανίζοντας το «παλιό» της χώρας. Ούτε ένα κόμμα από τα παραδοσιακά που επί δεκαετίες κυβερνούσαν την χώρα, δεν κατάφερε να εισέλθει τότε στη Βουλή.
Το φαινόμενο το έζησε στη συνέχεια η Ελλάδα. Το κυρίαρχο κόμμα της χώρας οι σοσιαλιστές του Ανδρέα Παπανδρέου μέσω των πολιτικών του επιγόνων, από το 44% έφτασε στο 4% και ας είμαστε ειλικρινείς: Το ΠΑΣΟΚ πρακτικά έχει τελειώσει. Δεν τελείωσε όμως η φαυλοκρατία της μεταπολίτευσης.
Οι Έλληνες πολίτες αντέδρασαν: Ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ (που τώρα θα τον καταψηφίσουν), απέρριψαν μετά βδελυγμίας το πολιτικό σύστημα επιλέγοντας αποχή, Λεβέντη, φασίστες - τραμπούκους, μικρά κόμματα χωρίς κανένα σχέδιο, διαδηλώνουν υπέρ του απατεώνα Σώρρα, αλλά τίποτε δεν άλλαξε. Ο λόγος; Δεν εμφανίστηκε από το πουθενά ένας Ερντογάν ή έστω ένας Μακρόν
Η Ελλάδα υποφέρει γιατί τα ίδια πολιτικά πρόσωπα που την κατέστρεψαν, υποκρίνονται ότι είναι κάποια... άλλα που θα την σώσουν, ο απόλυτος δηλαδή παραλογισμός. Άνθρωποι οκνηροί, χωρίς σχέδιο, ψεύτες και ανυπόληπτοι που έχουν μάθει μόνο να λεηλατούν τον πλούτο της χώρας, μπορούν να την σώσουν;
Η σωτηρία δεν έρχεται λοιπόν όσο δεν εμφανίζεται στην Ελλάδα ένας Ερντογάν της καλής του εποχής, ή έστω ένας Μακρόν που κερδίζει της Προεδρία της Γαλλίας αν και δεν έχει κόμμα, ούτε έχει εκλεγεί ποτέ σε οποιαδήποτε θέση.
Μόνο αν εμφανιζόταν ένα φωτισμένο και συγκροτημένο πρόσωπο στα κοινά που θα μιλούσε με ειλικρίνεια, με οράματα και ικανότητες θα μπορούσε να ανατρέψει την βαρβαρότητα που βιώνει η ελληνική κοινωνία.
Ένα πρόσωπο που θα έδινε ελπίδα και στον φτωχοποιημένο πια Έλληνα και στον δημιουργικό επιχειρηματία. Αυτό το πρόσωπο που ακόμα δεν έχει εμφανιστεί, θα αποστράτευε όλα τα κόμματα, μα και όλα τα πολιτικά πρόσωπα που χωρίς ντροπή και ίχνος ευπρέπειας, χλευάζουν την κοινή νοημοσύνη όλων μας, στα τηλεπαράθυρα καθημερινά.