Το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ήταν μια κορυφαία στιγμή ενός τμήματος της νεολαίας του καιρού εκείνου απέναντι σε μιαν αδίσταχτη κι αιμοβόρα δικτατορία. Μιας νεολαίας που είχε ανδρωθεί μέσα από τις αντιστασιακές – αντιδικτατορικές οργανώσεις, μιας νεολαίας που είχε ήδη δώσει μάρτυρες πολλούς στα κολαστήρια και τα μπουντρούμια τηςΕΣΑ και της Ασφάλειας.
Όποιος αμφισβητεί αυτήν την μεγαλειώδη στιγμή ας δώσει πρώτα τα διαπιστευτήριά του, για να δούμε ποιος μιλάει.
Συγχρόνως το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ θα είναι ένας αιώνιος «εισαγγελέας» που θα καταγγέλλει ισοβίως μιαν ελληνική κοινωνία που στάθηκε ανίκανη και άβουλη να εκμεταλλευθεί μιαν ιστορική στιγμή προκειμένου να ανατρέψει τη χούντα. Οι εκκλήσεις των «ελεύθερων πολιορκημένων» του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ για βοήθεια και συμπαράσταση έπεσαν στο κενό. Η ελληνική κοινωνία, ιστορικά γονατισμένη μπροστά στις «άπονες εξουσίες», εκώφευσε στο εγερτήριο σάλπισμα της νεολαίας, με αποτέλεσμα η ανατροπή της χούντας να έρθει ΟΧΙ από τονδουλοπρεπή και υποταγμένο λαό αλλά από τα εγκληματικά λάθη της χούντας στο κυπριακό και από την εισβολή των Τούρκων στη Μεγαλόνησο. Για το λόγο αυτό και η επέτειος του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ παραμένει κενή περιεχομένου και θολά νερά στα οποία ψαρεύουν κάθε χρόνο οι επιτήδειοι «βλαχοπολιτικοί». Γιατί ο λαός αυτός, που έκλεισε τα μάτια και την καρδιά του όταν το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ γινόταν φωτιά, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να εμπνευστεί από τα πάντα επίκαιρα μηνύματά του για «ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ». Έτσι παραμένει ένας δουλοπρεπής Χατζηαβάτης όπως τότε, ένας Χατζηαβάτης που πάνω στο χαλί του κορμιού του περνά η δυστυχία των μνημονίων, η δολοφονία της ελευθερίας και της δημοκρατίας, το ξεπούλημα της χώρας και η απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας.
ΑΥΤΟΣ Ο ΛΑΟΣ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΑΝΑΞΙΟΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ ΤΟΥ «ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ» ΚΑΙ ΑΞΙΟΣ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ ΠΟΥ ΤΟΥ ΕΠΙΦΥΛΛΑΣΣΟΥΝ ΤΑ ΞΕΝΑ ΚΑΙ ΝΤΟΠΙΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ.
Αν θέλουμε να αλλάξουμε τη σκληρή πραγματικότητα πρέπει, πρώτα απ’ όλα, να αλλάξουμε ΕΜΕΙΣ, πράγμα το οποίο δεν διαφαίνεται, δυστυχώς, στον ιστορικό ορίζοντα!