Είναι ανθρώπινο και ο κ. Τσίπρας δεν μπορεί να είναι εξαίρεση. Ο πρωθυπουργός νομίζω ότι βρίσκεται ήδη σε κρίση συνείδησης. Γαλουχήθηκε μέσα στην αριστερή οπτική των πραγμάτων όπου το να αλλάξεις τον κόσμο δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια απόφαση. Ανεβαίνεις στην εξουσία πείθοντας τους πολίτες (αυτό ήταν πάντα το δύσκολο για την Αριστερά: Να πείσει) και μετά εφαρμόζεις τις κοινωνικές πολιτικές διανέμοντας σωστά τον πλούτο.
Εδώ ο κ. Τσίπρας βιώνει την πρώτη του δυστυχία: Όλα τα μέτρα που υπογράφει και εφαρμόζει είναι σκληρά δεξιά (καπιταλιστικά που θα έλεγε και ο ίδιος). Έτσι ζει μια βαριά προσωπική ήττα. Τα όνειρα έχουν τελειώσει και η πραγματικότητα είναι να μιμείται προς το χειρότερο αυτούς που από τα εφηβικά του χρόνια πολεμούσε.
Το δεύτερο που στέλνει τον κ. Τσίπρα στον καναπέ του ψυχαναλυτή είναι η σωρεία των ψεμάτων του. Ο ίδιος κάνει ότι μπορεί για να τα ακυρώνει (στις συνεντεύξεις του υποκρίνεται ότι ποτέ δεν είπε ένα ψέμα!) όμως υπάρχει το Διαδίκτυο, τα ΜΜΕ και οι σατιρικές εκπομπές που τον έχουν πρωταγωνιστή με όχι και τόσο κολακευτικά σχόλια μάλιστα. Ποιος αντέχει ένα τέτοιο καθημερινό διασυρμό;
Υπάρχει και ένα τρίτο. ΔΕΝ κυβερνά! Εντάξει βάζει τα φιλαράκια του σε αργομισθίες, βολεύει και τα παιδιά κάποιων φίλων με ένα τηλεφώνημα - τι σόι πρωθυπουργός είναι; - όμως σε όλα τα άλλα είναι κλητήρας. Ότι εντολές του δίνει η Μέρκελ και ο Ντράγκι τσακίζεται να την εκτελέσει. Έχοντας μάλιστα δώσει τις Τράπεζες στον Ντράγκι και τα δημόσια έσοδα στην ελεγχόμενη από την ΕΕ Γραμματεία Εσόδων, έχει μείνει χωρίς αντικείμενο.
Τι του έχει απομείνει; Η αριστερή ρητορική. Αυτή είναι και σύσταση του ψυχαναλυτή: Το να μιλά αριστερά, να αλλάζει τους θεσμούς, να κάνει στη Βουλή ότι έκανε τόσα χρόνια στα αμφιθέατρα σίγουρα αντιμετωπίσει κάπως την κρίση συνείδησης που βιώνει, είναι μια λογική σύσταση.
Μόνο που και αυτό τελειώνει. Τι αριστερό να πει όταν διαλύεται γύρω του το σύμπαν με δική του φροντίδα; Και ποιους να πείσει όταν και ο ίδιος ξέρει ότι μόνο με τα ψέματα δεν μπορεί να πείσει ούτε τον εαυτό του;
Στο μεταξύ όπως απεδείχθη στην Βουλή, ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού συστήματος επιστρέφει στην κανονικότητα. Δεν ψεύδεται πια, δεν υπόσχεται, δεν κάνει τακτικισμούς και οργανώνεται μέσα από την σοβαρότητα και την προοπτική για να τον διαδεχτεί.
Αυτό αποτελειώνει συνειδησιακά τον κ Τσίπρα. Πόσο θα ήθελε να ήταν και αυτός ευθύς, τίμιος με τα πράγματα και συνεπής με τα πιστεύω του. Αλλά τώρα πια δεν μπορεί...