Τον περασμένο Μάιο, όταν ήλθαν κι εκτέθηκαν σε λαϊκό προσκύνημα τα λείψανα της Αγίας Βαρβάρας, αναίτια κι απρόκλητα ο κ. Φίλης έκανε τις γνωστές δηλώσεις περί ειδωλολατρικών φαινομένων και άλλα τινά που ξεσήλωσαν θύελλα αντιδράσεων κι έφεραν σε δύσκολη θέση τον κ. Πρωθυπουργό, που αγωνιζόταν να επιτύχει μία κατά το δυνατόν καλύτερη συμφωνία με τους εταίρους-δανειστές μας .
Φαίνεται, όμως, ότι«το πάθημα δεν γίνεται μάθημα» στον κ. Φίλη, Υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων στη νέα Κυβέρνηση, ο οποίος συμμετέχοντας σε τηλεοπτική εκπομπή με θέμα την Παιδεία και τα προβλήματά της, «τσίμπησε» σε ερώτημα που του έγινε για τη δημόσια γραπτή θέση, την οποία είχε διατυπώσει στο παρελθόν για τηΓενοκτονία των Ποντίων, και χωρίς να σκεφτεί την υπουργική του θέση και την Κυβέρνηση που εκπροσωπεί επανέλαβε την ίδια άποψη, ως προσωπική,προκαλώντας νέο πολιτικό σάλο και κύμα διαμαρτυριών.
Τι είπε ο κ. Φίλης; Πως η σφαγή των Ελλήνων του Πόντου ήταν μια εθνοκάθαρση και όχι γενοκτονία, σύμφωνα με την επιστήμη της Ιστορίας. Είναι πράγματι έτσι όπως τα λέει ο Υπουργός κι όπως έσπευσε να προσυπογράψει η καθηγήτρια κ. Ρεπούση, συγγραφέας του αποσυρθέντος βιβλίου της Ιστορίας της ΣΤ΄ τάξεως του Δημοτικού Σχολείου, με τα περί «συνωστισμού στην προκυμαία της Σμύρνης» των πανικόβλητων και αλλοφρόνων Ελλήνων κι όχι μόνο.
Κατ’ αρχάς ο όρος «γενοκτονία» (genocide αγγλιστί), προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις «γένος + κτείνω (φονεύω)» και διατυπώθηκε για πρώτη φορά από τον Πολωνό δικηγόρο Raphael Lemkin, λίγο πριν ν’ αρχίσει η Δίκη της Νυρεμβέργης (1944). Το 1948 η Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε. υιοθέτησε τον όρο και χαρακτήρισε επίσημα την «γενοκτονία» ως έγκλημα το οποίο τιμωρείται με βάση το διεθνές δίκαιο.
Με τον όρο αυτό αποδίδεται ένα από τα πλεόν αποκρουστικά, απάνθρωπα, μαζικά εγκλήματα, που διαπράττει ο άνθρωπος από αρχαιοτάτων χρόνων. Με τη γενοκτονία επιδιώκεται, με πολύ βιαία μέσα και συστηματικό τρόπο, η εξόντωση μιας ανθρώπινης φυλής ή τμήματος αυτής σε ορισμένο τόπο.
Οι ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί μιας γενοκτονίας, ενσυνείδητα και μεθοδευμένα, χρησιμοποιούν σειρά ομαδικών φόνων, απαγορεύσεις επί των εθνικών, θρησκευτικών, γλωσσικών, ηθικών, ιστορικών και άλλων παραδόσεων της καταδιωκόμενης φυλετικής ομάδας με στόχο την σταδιακή εξασθένισή της και τελικά την εξάλειψή της. Ωστόσο χρειάζεται μεγάλη προσοχή στη χρήση του όρου «γενοκτονία», γιατί πολύ συχνά ενέχει υποκειμενικά κριτήρια, τα οποία προκαλούν διάσταση απόψεων και την απαξιώνουν. Π.χ. τα θύματα μιας εμφύλιας σύρραξης στην αφρικανική ήπειρο, όπως αυτές που συνέβησαν στο παρελθόν, δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ως γενοκτονία.
Τα επιστημονικά κριτήρια, τα οποία επικαλέστηκε ο κ. Φίλης, σύμφωνα με την διεθνή βιβλιογραφία καλύπτουν τις εξής περιπτώσεις:
1. Το Ολοκαύτωμα των Εβραίων και των Ρομά από το ναζιστικό καθεστώς της Γερμανίας (1933-1945).
2. Ο σφαγιασμός των αυτοχθόνων στην αμερικανική ήπειρο και την Αυστραλία από τους λευκούς αποίκους.
3. Ο μεγάλος λιμός της Ουκρανίας, που προκλήθηκε από την βίαια κολεκτιβοποίηση των αγροτών και την κατάσχεση όλης της παραγωγής τους με συνέπεια να πεθάνουν από ασιτία, μέσα σε πεντακόσιες ημέρες,περί τα 4 ή 7 εκατομμύρια άνθρωποι (1932-1933).
4. Η Γενοκτονία των Αρμενίων από τον στρατό των Νεότουρκων το 1915.
5. Η Γενοκτονία των Ελλήνων Ποντίων από τους Τσέτες του Τοπάλ Οσμάν (1914-1923) και ο ξεριζωμός τους από τις πατρογονικές τους εστίες μετά από 2.700 χρόνια.
Η Γενοκτονία των Ελλήνωντου Πόντου ήταν ένα προμελετημένο έγκλημα, το οποίο οι Νεότουρκοι του Μουσταφά Κεμάλ το έφεραν σε πέρας με ανατριχιαστική συστηματικότητα. Ο Τοπάλ Οσμάν και οι Τσέτες του με ένα κύμα ομαδικών σφαγών, με πυρπολήσεις πόλεων και χωριών, με βασανιστήρια, με ξεριζωμούς, με βίαιους εξισλαμισμούς, με αρπαγή κοριτσιών και αγοριών για τα χαρέμια των εύπορων Τούρκων, με την έως θανάτου εξάντληση των Ποντίων από τις πάμπολλες κακουχίες και τα στρατόπεδα του θανάτου στην έρημο, επιδίωξαν την εξόντωση κι εξάλειψη των Ελλήνων Ποντίων. Οι αριθμοί μιλούν: Από 800.000 Πόντιους σφαγιάστηκαν 353 ή 368 χιλιάδες και οι εναπομείναντες αναγκάστηκαν να αποχαιρετήσουν για πάντα την γη των προγόνων τους.
Το 1994, ο τότε Πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου, εισηγήθηκε στην Ελληνική Βουλή την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων, ανταποκρινόμενος στο πολύχρονο αίτημα του Ποντιακού Ελληνισμού. Η Βουλή ομόφωνα αναγνώρισε την Γενοκτονία των Ποντίων και όρισε ως ημέρα μνήμης την 19η Μαΐου, ημέρα που ο Μουσταφά Κεμάλ ο ηθικός αυτουργός της σφαγής των Ποντίων βγήκε στην Σαμψούντα για να αρχίσει το αποτρόπαιο έργο του.
Η Γενοκτονία των Ποντίων έχει αναγνωριστεί από την Σουηδία, την Αυστραλία και την Διεθνή Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών. Η Τουρκία αρνείται να δεχτεί πως οι Νεότουρκοι διέπραξαν τις Γενοκτονίες των Αρμενίων και των Ποντίων και μιλά για εσωτερικά πολεμικά γεγονότα, που είχαν θύματα κι από τις δύο πλευρές. Για το λόγο αυτό αποφεύγει να ζητήσει επίσημη συγνώμη από τα θύματά της, δεν κάνει τον παραμικρό λόγο για αποζημιώσεις και φυσικά δεν λαμβάνει κανένα μέτρο για την μη επανάληψή τους. Επιπλέον κρύβει επιμελώς το γεγονός πως στην περιοχή του Πόντου υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες κρυπτοχριστιανοί, οι οποίοι στην πλειονότητά τους είναι απόγονοι των Ελλήνων Ποντίων που υποχρεώθηκαν σε βίαιο εξισλαμισμό.
Υπέπεσε σε δεύτερο ατόπημα ο κ. Φίλης και δημιούργησε νέα προβλήματα στην Κυβέρνηση και τον κ. Πρωθυπουργό, προφανώς γιατί δεν γνωρίζει ή δεν συμμερίζεται το αρχαιοελληνικό «κρείττον σιγάν». Από εκεί και πέρα, όμως, είναι απαράδεκτη όσο κι επικίνδυνη η κατάσταση, η οποία δημιουργήθηκε με τις οξείες φραστικές και μη επιθέσεις από διάφορους πολιτικούς χώρους, πρόσωπα και φορείς, που δημιουργούν ένα αντιδημοκρατικό εθνικιστικό πλαίσιο απαγόρευσης της αντίθετης γνώμης ή άποψης. Αυτό καταργεί την πεμπτουσία της Δημοκρατίας που συνίσταται στην γνωστή ρήση του Βολταίρου: «Δεν συμφωνώ ούτε με μια λέξη από όσα λες, αλλά θα υπερασπίζω και με το τίμημα της ζωής μου ακόμη, το δικαίωμά σου ελεύθερα να λες όσα πρεσβεύεις»!