Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας καλλικάντζαρος. Μαύρος με μυτερά αυτιά και μεγάλα μάτια. Φορούσε ένα πράσινο σκουφί. Ζούσε στα έγκατα της γης μαζί με την οικογένειά του.
Μια μέρα αποφάσισε να επισκεφτεί τους ανθρώπους τα Χριστούγεννα. Ήθελε να δει τι έκαναν εκείνο τον καιρό. Πώς περνούσαν τις μέρες τους. Έτσι και έκανε. Διάλεξε στην τύχη ένα δρόμο και τον ακολούθησε. Ο δρόμος τον οδήγησε στην κουφάλα ενός δέντρου. Καθώς πλησίασε, άκουσε φωνές, τραγούδια και κτύπους ξύλων. Έβγαλε το μούτρο του αργά, προσεκτικά και είδε ανθρώπους. Μάζευαν από τα δέντρα ένα μικρό καρπό. Ήταν μακρουλός, πράσινος και μαύρος.
Προσεκτικά πήρε έναν να τον δοκιμάσει. Ήταν πικρός και κόντεψε να σπάσει τα δόντια τον. Ένα κουκούτσι βρισκόταν στην καρδιά αυτού τον παράξενου καρπού. Απογοητεύτηκε, προσπάθησε να ξανατρυπώσει στην κουφάλα τον δέντρου, όμως σκόνταψε και έπεσε μέσα σ' ένα καλάθι που ήταν γεμάτο από καρπούς. Μια γυναίκα πήρε το καλάθι κι έριξε τους καρπούς σε ένα μεγάλο σακί. Νόμιζε ότι θα πνιγόταν. Δοκίμασε να βγει, αλλά η γυναίκα έδεσε το σακί και τον έκλεισε μέσα. Το μόνο πράγμα που τον έμενε ήταν να βολευτεί όσο πιο καλά μπορούσε.
Βρήκε μια τρύπα στο σακί όπου έβλεπε και περίμενε. Δεν πέρασε πολλή ώρα και είδε τους ανθρώπους να ετοιμάζονται να φύγουν. Ξάφνου ένιωσε κάποιον να σηκώνει το δικό του σακί. Φόβος και αγωνία τον κυρίεψαν. Προσπάθησε να ηρεμήσει για να μην φωνάξει. Οι άνθρωποι δεν έπρεπε να τον δουν, γιατί έτσι θα ήταν υποχρεωμένος να μείνει για πάντα πάνω στη γη. Ξαφνικά τραντάχτηκε. Το σακί σταμάτησε. Κοίταξε από την τρύπα και είδε μηχανήματα να δουλεύουν. Θόρυβος πολύς και μια περίεργη μυρωδιά έφτασε στα ρουθούνια του. Μόλις που πρόλαβε να κρατηθεί από το σακί πριν πέσει και αυτός μαζί με τους καρπούς σε ένα πελώριο καζάνι. Το σακί το πέταξαν σε μια άκρη κι έτσι ο καλλικάντζαρος βρέθηκε σε μια γωνιά και παρακολουθούσε. Είδε τους καρπούς να πλένονται, να λιώνονται και στο τέλος ένα ζουμί πράσινο να πέφτει μέσα σε μεγάλο βαρέλι. Άκουσε έναν άνθρωπο να το λέει «λάδι».
Είδε μετά να το βάζουν πάνω σε φέτες ψωμιού και να το τρώνε. Η περιέργειά του και η πείνα του ήταν μεγάλη. Ήθελε και αυτός να δοκιμάσει. Με προσοχή πλησίασε και άρπαξε μια φέτα που είχαν αφήσει πάνω σε ένα βαρέλι. Το έφαγε όλο. Τον άρεσε πολύ. Ήθελε να μάθει περισσότερα γι’ αυτήν την ελιά. Όμως είχε αρχίσει να νυχτώνει και έπρεπε να γυρίσει γρήγορα σπίτι τον. Έπρεπε να σκεφτεί πώς θα μάθαινε περισσότερα. Έτσι έφυγε και υποσχέθηκε στον εαυτό τον ότι μια μέρα Θα γυρίσει να μάθει και άλλα. Και αν δείτε καμιά φορά καλλικάντζαρο να τριγυρνάει ανάμεσα σε ελιές, τώρα πια ξέρετε ποιος είναι. Και έζησε αυτός καλά και εμείς καλύτερα.
Ανδριάνα Καρρά
Νηπιαγωγός
Το παραμύθι αυτό το έγραψα ορμώμενη από μια καλλιτεχνική φωτογραφία που έδειχνε μια κουφάλα στον κορμό μιας ελιάς, με σκοπό να παρουσιάσω στα παιδιά τον Νηπιαγωγείου την παρασκευή λαδιού από τον καρπό της ελιάς, με ευχάριστο τρόπο.
Ενημερωθείτε για όλη την επικαιρότητα της Λακωνίας και όχι μόνο μέσα από τη συνεχή ροή του www.lakonikos.gr. Κάνετε like στη σελίδα και γίνετε μέλος στην ομάδα του lakonikos.gr στο Facebook για να μαθαίνετε τα νέα πρώτοι! Με το κύρος και την αξιοπιστία του "Λακωνικού Τύπου", της μοναδικής ημερήσιας εφημερίδας της Λακωνίας με ιστορία 20 και πλέον ετών
