Πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν άραγε από αυτό τον κόσμο που ζούμε για να κατανοήσουμε επιτέλους την σκληρή ανελέητη ανθρώπινη πραγματικότητα;
Φαίνεται ότι μας αρέσει να βλέπουμε τους άλλους να υποφέρουν, να πεινάνε, να γίνονται πρόσφυγες, να χάνουν τους δικούς τους, μάλλον αυτό αποτελεί την παρακαταθήκη μας για το μέλλον των παιδιών μας, έτσι δείχνει.
Δεν μάθαμε από τα λάθη μας, δεν διορθώσαμε τίποτα, δεν πήραμε και δεν θα πάρουμε ποτέ τον σωστό δρόμο, αυτοί είμαστε και αυτοί θα είμαστε αιώνια.
Θα κατασκευάζουμε Χίτλερ και Πινοσέτ, θα γεμίζουμε τις θάλασσες πρόσφυγες που πνίγονται, παιδιά που χωρίζουν από τις μάνες τους και μετά θα ψάχνουμε να βρούμε τις θα τους κάνουμε.
Εκείνος βρήκε τον τρόπο στα κρεματόρια του Νταχάου και του Άουσβιτς, εμείς βρήκαμε την Μεσόγειο να τους πνίγουμε, πάντα η ίδια λύση, η τελική.
Θα τους ξεχωρίζουμε σε πρόσφυγες και μετανάστες, λες και αυτό είναι το πρόβλημα, θα τους ζητάμε λεφτά για να τους μεταφέρουμε από το σπίτι τους σε μια άλλη χώρα για να φτιάξουν να καινούργιο, αλλά ποτέ δεν θα τους δεχόμαστε σαν ισότιμους πάντα θα τους πουλάμε το μπουκάλι το νερό τέσσερα ευρώ, αυτοί είμαστε!
Την ρίζα του κακού όμως ποτέ δεν θα την ψάξουμε για να γιατρέψουμε τις πληγές του κόσμου που ζούμε.
Το πρόβλημα στην Μ. Ανατολή είναι γνωστό σε όλους μας, άλλωστε το έχω ξαναγράψει πολλές φορές, οι ισχυροί της γης δημιουργούν εστίες εντάσεων και πολέμων για να εξυπηρετήσουν συμφέροντα πολυεθνικών, κατασκευαστικών και πετρελαϊκών εταιρειών, οι οποίες μπροστά στο χρηματικό θεό τους δεν λογαριάζουν παιδιά, γυναίκες, ολόκληρους λαούς και το μέλλον των παιδιών τους.
Διαβάζοντας το άρθρο αυτό λοιπόν σε ένα δικό μου άνθρωπο ξαφνικά με σταμάτησε και μου είπε γιατί αυτοί οι άνθρωποι που περνάνε το Αιγαίο επέλεξαν αυτή την λύση και δεν έμειναν παλεύοντας για το σπίτι τους για τηνίδια τους την πατρίδα, θεωρώντας προφανώς με την ερώτησή του αυτή ότι είναι φυγόπονη, ότι δεν έχουν δυνατό χαρακτήρα, ότι φταίνε αυτοί για την πράξη τους και όχι αυτός που την προκάλεσε.
Ναι σωστή ερώτηση και δίκαια σε ένα κόσμο ασφαλή, σε ένα κόσμο που έχεις φαγητό και νερό κάθε μέρα τα θεωρείς δεδομένα όλα αυτά και υπαρκτά, όπως και την ασφάλεια των παιδιών σου. Ξεγελαστήκαμε με ακραίες εθνικιστικές φωνές που έχουν το συνήθειο ένα πρόβλημα να το διογκώνουν, να το μεγιστοποιούν, να το καλλιεργούν στις αδύνατες ανθρώπινες ψυχές, τέτοιες είναι και αυτές που φτάνουν εδώ κατά εκατοντάδες, με αυτό τον τρόπο δείτε τα πράγματα, έτσι όπως τα έβλεπαν και οι διωγμένοι από το Τσεσμέ και την Σμύρνη.
Στόχοπραγματικό και αληθινό δεν θα έπρεπε να αποτελεί αυτή η αδύνατη ψυχή που έστω στην απελπισία της κάνει λάθος αλλά οι δημιουργοί, οι νονοί αυτής της συμπεριφοράς, αυτοί που ανέφερα πιο πάνω οι οποίοι και καταφέρνουν τελικά να μας φτιάξουν πιο κυνικούς απ' ότι είναι αυτοί, διαθέτουν μεγάλο ταλέντο σ'αυτό, αλλιώς πως υπάρχει εξήγηση στην τόση άνοδο ακροδεξιάς ρητορικής στην Ευρώπη αυτή την χρονική στιγμή.
Επιμένω λοιπόν σε αυτό, αν όλο το οικοδόμημα που βλέπουμε να σηκώνεται μπροστά μας τεράστιο αποτελεί και την διαθήκη στα παιδιά μας είναι ολότελα λανθασμένη επιλογή, αυτός είναι ο κόσμος που θέλουμε να τους αφήσουμε, ένας κόσμος φτιαχτός, πλαστικός,γυάλινος, χωρίς συναισθήματα και συμπόνοια, σκληρός σαν το ατσάλι;
Τότε πως περιμένουμε εμείς οι ίδιοι, την δύσκολη ώρα κάποιος να μας σταθεί, κάποιος να καταλάβει το πρόβλημά μας και να μας βοηθήσει;
Δεν προσπαθώ να δικαιολογήσω και να ωραιοποιήσω κανέναν και καμία συμπεριφορά δήθεν αριστερίζουσα και ριζοσπαστική παίρνοντας το μέρος της μιας η της άλλης πλευράς, απλά και μόνο προσπαθώ τουλάχιστον αυτό που θα αφήσουμε πίσω μας, η παρακαταθήκη μας δηλαδή, να έχει στο επίκεντρό της τον άνθρωπο και όχι το μίσος του γι' αυτόν, απ 'αυτό χορτάσαμε!