Ένα από τα αναμφισβήτητα στοιχεία του δημοκρατικού πολιτεύματος είναι η ελευθερία της γνώμης και η διατύπωση κριτικής. Κριτική σημαίνει η διατύπωση υποκειμενικών απόψεων από ένα άτομο για οποιοδήποτε θέμα, συνήθως ανάλογα με την προσωπική εμπειρία του. Στους αντίποδες της κριτικής βρίσκεται η πολεμική που είναι η δριμύτατη δημόσια επίκριση, οι αλλεπάλληλες σφοδρές κατηγορίες και μάλιστα με τη χρήση, συχνά, ευτελών μέσων. Πολλές φορές, επειδή τα όρια μεταξύ κριτικής και πολεμικής είναι λεπτά, υπάρχει τελεία σύγχυση σε σημείο που κάποιος να ασκεί πολεμική και να θεωρεί πως κάνει κριτική!
Τα γράφω αυτά εισαγωγικά για να σχολιάσω γι’ άλλη μια φορά τον επικίνδυνο κατήφορο που έχουν πάρει τα πράγματα στην πολιτική ζωή του τόπου μας και στο δημόσιο λόγο, με κίνδυνο να θεωρηθώ άκριτος υποστηρικτής της κυβέρνησηςκι αλόγιστος επικριτής της αντιπολίτευσης. Έχω τη γνώμη, όμως, πως κάθε δημοκρατικός πολίτης είναι υποχρεωμένος να συμμετέχει στην πολιτική ζωή του τόπου του και να εκφράζεται ευθαρσώς για συν και τα πλην της πολιτικής και γενικά της δημόσιας ζωής.
Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, με μια κοινή παραδοχή. Είναι απολύτως θετικό για τη χώρα μας και για το δημοκρατικό μας πολίτευμα το γεγονός ότι ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά την εκλογική του νίκη ανέλαβε τις ευθύνες του έναντι του λαού και της πατρίδας και αποφάσισε να ασκήσει την κυβερνητική εξουσία υπό εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες.
Στα δύο χρόνια τη διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, παρά την έλλειψη κυβερνητικής και διοικητικήςεμπειρίας και παρά τα λάθη, τις αβλεψίες, τις ατολμίες ή και τις υπαναχωρήσεις, η αλήθεια είναι ότι παράχθηκε έργο και υπήρξαν σημαντικές αποφάσεις, βήματα και τομές που σ’ αυτό το μικρό χρονικό διάστημα ανέκοψαν την πτωτική πορεία της ελληνικής οικονομίας και την έβαλαν σε τροχιά ανάκαμψης και ανάπτυξης. Κι αυτό είναι πανθομολογούμενο, εντός κι εκτός της Ελλάδος, από εχθρούς κι από φίλους.
Ο κυβερνητικός απολογισμός της διετίας είναι οπωσδήποτε θετικός, αλλά συνάμα και αντιφατικός. Οι αριστεροί (;) κατήγοροι της καταλογίζουν ότι υλοποιεί ένα φιλελεύθερο μνημονιακό πρόγραμμα, παραγνωρίζοντας ή και παραβλέποντας πως ταυτόχρονα δίνονται μάχες με τους δανειστές για να υπάρξει δικαιοσύνη και ισοκατανομή των βαρών, για να ελαφρώσουν τα βάρη των λεγόμενων μη προνομιούχων, ενώ οι συστημικές δυνάμεις της προσάπτουν ανικανότητα και πλήρη αποτυχία, παρά την ολοσχερή διάψευση των ισχυρισμών τους στο πεδίο της πραγματικής οικονομίας.
Είναι αναμφισβήτητο πως η σκληρή δημοσιονομική πολιτική, που επιβάλλεται εν πολλοίς από τους δανειστές, έχει μεγάλο αντίκτυπο στις λαϊκές τάξεις και το συνακόλουθο πολιτικό κόστος. Κανείς, όμως, δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η κυβέρνηση με το λεγόμενο «παράλληλο πρόγραμμα» έχει μετριάσει τις επιπτώσεις γι’ αυτό και δεν έχει επέλθει κοινωνική καταστροφή, ούτε κυβερνητική κατάρρευση. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, εξάλλου, δείχνουν πως αυτό το πολιτικό κόστος είναι ανατάξιμο και θα εξουδετερωθεί από το επόμενο έτος, που όπως δείχνουν όλα, θα υπάρξει πλήρης ανάκαμψη και ανάπτυξη της οικονομίας, επίτευγμα που θα οδηγήσει στο τέλος της επαχθούς επιτροπείας των δανειστών.
Η θεωρία της «αριστερής παρένθεσης» είναι ηλίου φαεινότερον πως δεν πρόκειται να επιβεβαιωθεί και θα μείνει ανεκπλήρωτο όνειρο της συντηρητικής αντιπολίτευσης. Ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και οι επιτελείς τουκατάφεραν να αποκαταστήσουν την χαμένη αξιοπιστία της χώρας μας και να εμπεδώσουν την εμπιστοσύνη προς την εκλεγμένη κυβέρνηση, γι’ αυτό και οι επαναλαμβανόμενες αντιπολιτευτικές πιέσεις για πρόωρες εκλογές δεν βρίσκουν κανένα ευήκοον ους σε όλη την Ευρώπη κι όχι μόνο.
Η μεγάλη επιτυχία της κυβέρνησης είναι ότι εφάρμοσε αυτό το μνημονιακό πρόγραμμα με πλήρη σεβασμό στις δημοκρατικές αρχές, χωρίς να χρειαστεί να καταφύγει στην αστυνομική βία, στην κατατρομοκράτηση των εργαζομένων με την απειλή των απολύσεων και την παραπομπή των δημοσίων υπαλλήλων σε πειθαρχικά συμβούλια με ανυπόστατες κατηγορίες. Είναι ένας τομέας στον οποίο είχε ιδιαίτερες επιδόσεις η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, που επιστράτευσε ακόμα και το εμφυλιοπολεμικό λεκτικό οπλοστάσιο για να ασκήσει ψυχολογική πίεση στις λαϊκές μάζες, προκειμένου να περάσουν όλες οι σκληρές μνημονιακές δεσμεύσεις.
Η αμήχανη αξιωματική αντιπολίτευση, που βλέπει να καταρρέουν τα αφηγήματά της το ένα μετά το άλλο, αντιμετωπίζει την κυβερνητική πλευρά, όχι ως ένα αντίπαλο, αλλά ως ένα ξένο σώμα, έναν μολυσματικό ιό, που πρέπει να φύγει πάση θυσία από την εξουσία. Γι’ αυτό και υπάρχει έκπτωση του δημοκρατικού ήθους με την προσφυγή σε πρωτοφανείς ύβρεις κατά εκλεγμένου πρωθυπουργού με χαρακτηρισμούς του τύπου: «ανίκανος», «ψεύτης», «απατεώνας» κλπ.
Δυστυχώς, σ’ αυτήν την ολομέτωπη πολεμική κατά της κυβέρνησης Τσίπρα συμμετέχουν οι κάθε λογής «πονεμένοι», που κρατούν στο χέρι τους το ευαγγέλιο της αριστερής ορθοδοξίας και με τον φανατισμό του ζηλωτή κατακεραυνώνουν τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς του ως «προδότες», «πουλημένους» κτλ.
Καλό θα ήταν όλοι αυτοί να απαντήσουν σοβαρά σ’ αυτό το ερώτημα: Αφού η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έχει γίνει μνημονιακός φορέας και υπηρέτης του κεφαλαίου, γιατί δέχεται τόσο σφοδρή επίθεση από τις δυνάμεις του συστήματος;