Όσοι εργάζονται για την κατάλυση των ιδανικών μας και βάλθηκαν να οδηγήσουν τους νέους μας αλλά και τους Έλληνες με επιταχυνόμενο ρυθμό στην αποδιοργάνωση, δεν χτυπούν αόριστα τις Πατρίδες. Δεν φωνάζουν απλώς «κάτω τα σύνορα». Την Ελλάδα μας χτυπούν! Αυτήν υπονομεύουν. Το γιατί, εύκολα το εννοούμε.
Γιατί εδώ σημαίνουν καμπάνες του πολιτισμού. Καμπάνες της Ορθοδοξίας! Εδώ οι ψίθυροι των αιώνων με το κρυφομίλημα των μεγάλων Ελλήνων φιλοσόφων φτάνουν σαν υπόμνηση χρέους. Εδώ ένας πολυάνθρωπος χορός ηρώων, εθνομαρτύρων, οσίων και αγίων ψάλλει τον ύμνο της ελευθερίας από τις Θερμοπύλες ως τον Μαραθώνα και την Σαλαμίνα. από το Κούγκι και το Ζάλογγο ως το Αρκάδι. από τα Δερβενάκια ως τα Ψαρά. από τον Έβρο, το Περιθώρι, τη Μουργκάνα και την Πίνδο, ως την Μάνη, την Κρήτη και την Παναγιά του Μαχαιρά στην μαρτυρική Κύπρο.
Εδώ η Ακρόπολη αντιφωνεί με την Πνύκα για το πνεύμα της ελευθερίας, της ισότητας, της αδελφοσύνης, του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ιερότητας των νόμων, του μεγαλείου του ελληνικού πνεύματος. Σε αυτή την αντιφωνία, που πήρε ν’ ακούγεται ασίγαστα μ’ ένα παναρμόνιο ήχο εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια, τονίστηκε η ιδέα της Δημοκρατίας κι’ οι γλυκόλαλοι φθόγγοι της Ορθοδοξίας.
Η Ιστορία του πολιτισμού μας, πολιτισμού ελληνικού, ταυτόχρονα όμως οικουμενικού, που είναι γραμμένη στις μετόπες και στις όρθιες ή σπασμένες κολώνες του Παρθενώνα, μαστιγώνει αλύπητα τις άδειες ψυχές με τις παράλογες φιλοσοφίες και τα αντικοινωνικά συνθήματα. Προκαλεί αυτά τ’ αλαλάζοντα κύμβαλα ν’ αφήσουν τις φλυαρίες, τις ουτοπίες, το βερμπαλισμό, τα ψευτοκουλτουριάρικα κόμπλεξ, και να σκεφτούν υπεύθυνα, τίμια, καθαρά. Να κοιτάξουν κατάματα τον κόσμο και τους ανθρώπους.
Η φωνή που ακούστηκε στην Πνύκα την ημέρα, που οι Αθηναίοι φιλόσοφοι, κουνώντας τα κεφάλια τους κι’ αφήνοντας να διαγραφεί ένα ειρωνικό χαμόγελο στα χείλη τους, είπαν στον Απόστολο του Χριστού Παύλο «ακουσόμεθά σου πάλιν», αντηχεί και σήμερα. Κι’ αυτή η φωνή κάνει τους σκλάβους των παθών και τινάζονται σύγκορμοι.
Στο άκουσμά της, το μολυσμένο από την αμαρτία πνεύμα τους, παίρνει να χλωμιάζει, όπως η φλόγα το κεριού κάτω από την λάμψη του ήλιου. Και καθώς τα κύματα της γαλανής μας θάλασσας, που λάμπει γύρω-τριγύρω μας σαν δροσερό ζαφείρι, τα κύματά της λέγω, παίρνουν στη ράχη τους τα πλεούμενα για να μεταφέρουν τις φωνές του Παρθενώνα και της Πνύκας πέρα απ’ την Ελλάδα.
Καθώς ο πεντακάθαρος γλαυκός ουρανός μας αντιλαλεί τούτες τις φωνές σ’ ολόκληρο τον πλανήτη, αυτοί που χτυπούν την Πατρίδα μας ξένοι και ντόπιοι, νιώθουν πως μέσα στις ψυχές τους παλεύουν η μέρα με τη νύχτα. Όμως, συνηθισμένοι στα σκοτάδια και τις ανόητες απορρίψεις, κλείνουν τ’ αυτιά τους για να μην ακούσουν τούτη τη δοξασμένη μουσική, που θυμίζει στον άνθρωπο τον ουρανό, την οικουμενικότητα, την ευθύνη και το χρέος του.
Ρηχοί και προκατειλημμένοι καθώς είναι οι ξένοι ανθέλληνες και οι ντόπιοι «πεμπτοφαλαγγίτες» κλείνουν τα μάτια, γιατί δεν θέλουν ν’ αντικρύσουν τούτο το σελάγισμα των αιώνων. Και τότε η μέρα γίνεται γι’ αυτούς, ολοένα και πιο μελαγχολική, και το σκοτάδι της νύχτας πήζει τριγύρω τους πιο πολύ και τους τυλίγει στο σκοτεινό του σάβανο.
Οι άδειες ψυχές των απάτριδων αρέσκονται στην άβυσσο. Το φως τις κάνει ν’ αναπηδούν. Τις τρομάζει! Τις σκοτώνει! Αυτό που τις τρέφει και τις συντηρεί, είναι το σκοτάδι! Για να ζήσουν πρέπει να περπατάνε με σφαλιστά τα μάτια. Μ’ ανοιχτά μάτια ζαλίζονται, σκοντάφτουν, πέφτουν, κατρακυλούν…
Χτυπούν την Ελλάδα γιατί ο αντίλαλος των φωνών της Πατρίδας και της Πίστεως, αντί να τους ξυπνάει και να τους σπρώχνει στην εκπλήρωση του χρέους, τους ανάβει το μίσος για την Πατρίδα και την Ιστορία μας. Και παίρνουν να μεταφέρουν στα σχολεία μας συνθήματα ξενόφερτα, χαλκευμένα στα σκοτεινά χαλκεία ανθελληνικής προπαγάνδας.
Μυκτηρίζουν τις εθνικές γιορτές, τις ρυπαίνουν με βλάσφημες φωνές. Πετούν μπογιά στους κατάλευκους ανδριάντες φωτεινών μορφών και περιγελούν την προσφορά τους…
Όμως ας ξέρουν οι ρέκτες του αναρχισμού και του διεθνισμού, πως έχουν ξεπέσει στη συνείδηση του Έθνους. Και όσο περνάει ο καιρός θα ξεπέφτουν όλο και περισσότερο…
Σε λίγο καιρό εσείς που χτυπάτε την Ελλάδα, ξένοι και ντόπιοι θ’ ακούσετε το:
«ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ»!...